Κι όσο υπάρχεις...

της Calpicon Ltd

Για να είσαι must στα φοιτητικά στέκια της Θεσσαλονίκης των αρχών του '80 χρειαζόσουνα 3 πράγματα. α) μούσι ή απλή αξυρισιά σε προχωρημένη μορφή β) στρατιωτικό ή παρεμφερούς τύπου τζάκετ γ) να γνωρίζεις τουλάχιστο τη βασική δισκογραφία του Καζαντζίδη...

Το μούσι μου ήταν μια σκέτη αποτυχία. Θύμιζε έντονα διαδήλωση που δέχθηκε δακρυγόνα. Τα στρατιωτικού τύπου τζάκετ πάλι δε με βόλευαν. Όσο για ακούσματα Καζαντζδη, ατυχώς μου τα έβρισκα πεσιμιστικά, με κλάμα, σε μια εποχή που ένιωθα ότι είχα όλο τον κόσμο στα πόδια μου. Προσπάθησα, είναι αλήθεια, αλλά γρήγορα κατάλαβα ότι απλά τα τραγούδια του δεν ήταν για μένα. Κατάφερα πάντως κι «επιβίωσα» με εναλλακτικούς τρόπους. Ίσως και να ήταν τελικά καλύτερα έτσι.

Και πέρασαν τα χρόνια κι αλλάξανε οι μόδες, οι συνήθειες και η καθημερινότητά μας. Ένα πρωί οδηγώντας κάπου στα νότια προάστια και ακούγοντας αδιάφορα μουσική από το ραδιόφωνο, ένιωσα να με χτυπά ηλεκτρικό ρεύμα. Άκουγα το τραγούδι του Βαρδή «στην Ελλάς του 2000». Οι στιγμές που τραγουδούσε ο Στέλιος ήταν απλά φανταστικές. Ήταν η πρώτη φορά που άκουγα αυτή την εκπληκτική φωνή να ερμηνεύει κάτι πέρα από τα πονεμένα τραγούδια της ξενιτιάς, του έρωτα χωρίς ανταπόκριση ή τη «Ζιγκουάλα». Είδα επιτέλους να απλώνεται μπροστά μου η απέραντη μαγεία της φωνής του. Αποσβολώθηκα!

Το αμέσως επόμενο διάστημα άρχισα φανατικά να ψάχνω και να ακούω τραγούδια του. Κάποια μου άρεσαν, κάποια άλλα, τα περισσότερα, όχι. Το σίγουρο είναι ότι οι φωνητικές του δυνατότητες και ο τρόπος ερμηνείας του ήταν εξωπραγματικές.
Παραβιάζεις ανοιχτές θύρες θα μου πείτε κι έχετε δίκιο. Ο άνθρωπος χαρακτήρισε και στήριξε με τα τραγούδια του μια ολόκληρη γενιά. Έδωσε κοινά ενδιαφέροντα σε ετερόκλητες κοινωνικές ομάδες. Έδωσε τον παλμό έκφρασης σε «αγίους» και απατεώνες, σε θύματα και θύτες, σε τίμιους και αεριτζήδες, σε ηθικούς και ανήθικους. Σε όλους! Τα τραγούδια του μπορεί σε άλλους να έφερναν κρίσεις υστερίας και σε άλλους να μην άρεσαν, σε κανένα όμως δεν ήταν αδιάφορη η φωνή του. Αυτό ήταν το μεγαλείο του Καζαντζίδη. Σε καμιά περίπτωση δε σε άφηνε αδιάφορο.

Κάποιοι «βιογράφοι» του λένε ότι ήταν παράξενος, ότι είχε κολλήματα, ότι σε τελική ανάλυση ο αντισυμβατικός τρόπος σκέψης του δεν άφησε το τεράστιο ταλέντο του να δώσει παρά ένα μικρό κλάσμα απ αυτά που μπορούσε να δώσει. Ε και; Οι σπουδαίοι γι αυτό είναι σπουδαίοι.

O Στέλιος πέθανε στις 14 Σεπτεμβρίου 2001.

protagon.gr