"Ποτέ δεν υπήρξε μια εποχή που οι άνθρωποι ήταν τόσο δύσθυμοι και μελαγχολικοί. Άλλωστε, αυτό εξηγεί από μία άποψη την τρομερή και μέχρις αηδίας οργάνωση της ευθυμίας. Καμιά εποχή δεν είχε οργανώσει τόσο πολύ την ευθυμία όσο η δική μας....
Σε καμιά εποχή δεν έπαιζε πρωί πρωί στα σπίτια το ραδιόφωνο εύθυμες μουσικές, για να ξυπνήσουν οι άνθρωποι μελαγχολικοί και σχεδόν έτοιμοι να αυτοκτονήσουν". Γιάννης Τσαρούχης “Μάτην Ονείδισαν Την Ψυχήν Μου” (Εκδ. Καστανιωτη).
Η Σωτηρία Μπέλλου σηκώνει τον Γιάννη Τσαρούχη για να χορέψει
ζειμπέκικο. Στο κέντρο όπου τραγουδούσε ήταν εκείνο το βράδυ και ο
Χαρίλαος Φλωράκης, ο έτερος φίλος της.
📷1961. Φωτ. Henri Cartier-Bresson/Magnum.
📷1949. Φωτ. Herbert List/Magnum.
📷Πίνακας αφιερωμένος στον ποιητή Νίκο Καββαδία, με τον οποίον, από το
σχολείο ήδη, συνδεόταν ο Γιάννης Τσαρούχης με άσβεστη φιλία.
Μαγνητοσκοπημένη παράσταση από το έργο του Αισχύλου Επτά επί Θήβας
που ανέβηκε το 1982 σε σκηνοθεσία Γιάννη Τσαρούχη στο Θέατρο Μοσχοποδίου
της Θήβας. Τα σκηνικά, τα κοστούμια και η μετάφραση ήταν όλα του ίδιου.
📷Επίδαυρος, 1961. Φωτ. Henri Cartier-Bresson/Magnum.
Σχετικό παλαιότερο άρθρο:Γιάννης Τσαρούχης: Έβλεπα πάντα το επερχόμενο
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου