Με κεντρικό σύνθημα «Ποτέ ξανά άνεργη Πρωτομαγιά» πραγματοποιήθηκε το συλλαλητήριο των συνδικάτων για την εργατική Πρωτομαγιά στο κέντρο της Αθήνας...
Στην ειρηνική κινητοποίηση δυναμικό «παρών» έδωσαν καθηγητές της Μέσης Εκπαίδευσης, σχολικοί φύλακες και καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών.
ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και Εργατικό Κέντρο συγκεντρώθηκαν το πρωί στην πλατεία Κλαυθμώνος και το ΠΑΜΕ ξεχωριστά στο Σύνταγμα.
Σύμφωνα με εκτιμήσεις, περίπου 15.000 άτομα συμμετείχαν στις φετινές διαδηλώσεις για την Πρωτομαγιά. Άνοιξαν όλοι οι δρόμοι στο Κέντρο και ο σταθμός του Μετρό στο Σύνταγμα.
Τεράστια είναι η πρόοδος που έχει επιτευχθεί και στην Κύπρο τα τελευταία χρόνια, ως αποτέλεσμα των αγώνων των οργανωμένων συνδικαλιστικών κινημάτων.
Τα σημαντικότερα επιτεύγματα των εργαζομένων είναι η κοινωνική ασφάλιση, το δικαίωμα της οργάνωσης και η ΑΤΑ.
Λίγα λόγια την Εργατική Πρωτομαγιά
Η Πρωτομαγιά, ως εργατική γιορτή, καθιερώθηκε στις 20 Ιουλίου 1889, κατά τη διάρκεια του ιδρυτικού συνεδρίου της Δεύτερης Διεθνούς (Σοσιαλιστικής Διεθνούς) στο Παρίσι, σε ανάμνηση του ξεσηκωμού των εργατών του Σικάγο την 1η Μαΐου 1886, που διεκδικούσαν το οκτάωρο και καλύτερες συνθήκες εργασίας. Κατέληξε σε αιματοχυσία λίγες μέρες αργότερα, με την επέμβαση της αστυνομίας και των «μπράβων» της εργοδοσίας.
Τα εργατικά συνδικάτα
Στην Κύπρο και την Ευρώπη, τα εργατικά συνδικάτα επικεντρώνουν τη δράση τους στην περαιτέρω βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων και την κατοχύρωση των κοινωνικών κατακτήσεων, που κερδήθηκαν με σκληρούς και μακροχρόνιους αγώνες. Ωστόσο, σήμερα η εργατική τάξη της Κύπρου παραμένει εκτεθειμένη στη διεθνή χρηματοπιστωτική κρίση. Η απογείωση της ανεργίας, η άνοδος των επιτοκίων δανεισμού, η αναζωπύρωση του εφιάλτη της ακρίβειας-αισχροκέρδειας, απειλούν το περιβάλλον των εργαζομένων και την ποιότητα ζωής των πλατειών στρωμάτων της κοινωνίας.
Πώς γεννήθηκε η Εργατική Πρωτομαγιά
ΤΗΝ πρώτη περίοδο της ανάπτυξης της βιομηχανίας, στα μέσα του 18ου αιώνα, οι συνθήκες εργασίας ήταν άθλιες, καθώς η παιδική εργασία ήταν συχνό φαινόμενο και οι καθημερινές ώρες εργασίας έφταναν μέχρι και τις 16 ώρες. Οι προσπάθειες για το οκτάωρο άρχισαν πολύ πιο πριν από τα γεγονότα της 1ης Μαΐου του 1886. Ο Ρόμπερτ Όουεν, ένας Ουαλός ουτοπιστής, ήταν αυτός που προέβαλε οργανωμένα το αίτημα για οκτάωρο το 1817. Το σλόγκαν του Όουεν ήταν «οκτώ ώρες εργασία, οκτώ ώρες αναψυχή, οκτώ ώρες ανάπαυση». Το αίτημα για μείωση των ωρών εργασίας ξεκίνησε από τους ξυλουργούς της Φιλαδέλφειας, οι οποίοι κατέβηκαν σε απεργία το 1791, ζητώντας δεκάωρη εργασία.
Σαράντα σχεδόν χρόνια αργότερα, το 1835, έγινε γενική απεργία στη Φιλαδέλφεια, με επικεφαλής τους ανθρακωρύχους, ενώ το 1836 άρχισαν να κυκλοφορούν εργατικά φυλλάδια με το αίτημα για οκτάωρο. Το 1864, το οκτάωρο είχε γίνει κεντρικό αίτημα των συνδικάτων του Σικάγο. Στις αρχές του 1867, το νομοθετικό σώμα του Ιλινόις πέρασε ένα νόμο, με τον οποίο θέσπιζε το οκτάωρο, αλλά είχε τόσα «παραθυράκια», που αποδείχτηκε τελικά αναποτελεσματικός.
Τα γεγονότα της 1ης Μαΐου του 1886
Ήταν 1η Μαΐου του 1886, όταν τα εργατικά συνδικάτα του Σικάγο οργάνωσαν απεργία, με αίτημα τη μείωση των καθημερινών ωρών εργασίας από δέκα ή δώδεκα σε οκτώ. Την 1η Μαΐου του 1886 ξεκίνησε μια ειρηνική απεργία στο Σικάγο. Δυο μέρες αργότερα, στις 3 Μαΐου, απεργοί συγκεντρώθηκαν κοντά στο εργοστάσιο ΜακΚόρμικ.
Ξέσπασαν ταραχές και η αστυνομία επιτέθηκε στους απεργούς, με αποτέλεσμα το θάνατο δυο ανθρώπων, αρκετών τραυματιών, και μια πόλη γεμάτη εξοργισμένους εργάτες. Οι αναρχικοί μοίρασαν φυλλάδια και καλούσαν τον κόσμο να συγκεντρωθεί στην πλατεία Χάιμαρκετ, που τότε αποτελούσε πολυσύχναστο εμπορικό κέντρο.
Τα φυλλάδια έλεγαν ότι η αστυνομία είχε σκοτώσει τους απεργούς για να εξυπηρετήσει συγκεκριμένα επιχειρηματικά συμφέροντα, και παρότρυνε τους εργάτες να πάρουν εκδίκηση. Στη συγκέντρωση της 4ης Μαΐου ο επικεφαλής των αναρχικών, Aογκούστ Σπις, μίλησε σε πλήθος 6.000 ανθρώπων.
Η αστυνομία είχε κινητοποιήσει μεγάλη δύναμη και παρακολουθούσε τη συγκέντρωση. Μετά από ώρα ο επικεφαλής της αστυνομίας ζήτησε να διαλυθεί η συγκέντρωση και οι αστυνομικοί άρχισαν να βαδίζουν παρατεταγμένοι προς το πλήθος. Σημειώθηκαν συμπλοκές, κάποιος πέταξε μια βόμβα με αναμμένο φυτίλι, και η έκρηξη σκότωσε έναν αστυνομικό.
Η αστυνομία άνοιξε πυρ, σκοτώνοντας έντεκα ανθρώπους και τραυματίζοντας δεκάδες. Συνελήφθησαν πάνω από εκατόν άτομα, και οκτώ από τους πιο επιφανείς αναρχοσυνδικαλιστές παραπέμφθηκαν σε δίκη. Στη δίκη, οι ένορκοι δέχτηκαν την ενοχή και των οκτώ. Στους επτά επιβλήθηκε θανατική ποινή.
Η απόφαση δημιούργησε ακόμη μεγαλύτερες εντάσεις και διαδηλώσεις. Ο κυβερνήτης της πολιτείας μετέτρεψε τις ποινές δύο κατηγορουμένων σε ισόβια, κι ένας από τους υπόλοιπους αυτοκτόνησε στο κελί του την παραμονή της εκτέλεσης.
[Πρωτομαγιά, συγκέντρωση στο Πεδίο του Άρεως, δεκ. '70.
Φωτογραφία Μανώλης Μεγαλοοικονόμου.
Φωτογραφικά Αρχεία Μουσείου Μπενάκη]
Στις 11 Νοεμβρίου 1887, ο Σπις και άλλοι τρεις αναρχικοί απαγχονίστηκαν δημόσια.
Τις τελευταίες στιγμές λένε πως ο Σπις φώναξε: «Θα έρθει κάποτε ο καιρός που η σιωπή μας θα είναι πιο δυνατή από τις φωνές μας που στραγγαλίζετε σήμερα».
Οι αγώνες συνεχίστηκαν, με αποτέλεσμα το 1898 να κερδίσουν το οκτάωρο οι εργάτες των ορυχείων και το 1900 οι οικοδόμοι. Ακολούθησαν κι άλλες ενώσεις και τελικά το οκτάωρο θεσπίστηκε επίσημα στην Αμερική το 1938.
Οι εξελίξεις αυτές, στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, οδήγησαν τους Ευρωπαίους στην ομόφωνη απόφαση της Δεύτερης Διεθνούς κατά το ιδρυτικό της συνέδριο στο Παρίσι, το 1889, να καθιερωθεί η Εργατική Πρωτομαγιά από την επόμενη χρονιά, για την προβολή των εργατικών διεκδικήσεων και βασικό αίτημα το οκτάωρο καθημερινής εργασίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου