Αυτό που ξεκίνησε ως μια έξυπνη επιχειρηματική ιδέα σχεδόν αμέσως έλαβε διαστάσεις μυθικές.
Το τετραήμερο 15-18 Αυγούστου 1969 οι εκατοντάδες χιλιάδες θεατές που κατέκλυσαν τον χώρο έξω από τη Νέα Υόρκη δεν είδαν μόνο μερικά από τα κορυφαία ονόματα της ροκ επί σκηνής αλλά
βίωσαν μια κοινωνία ελευθεριότητας και αλληλεγγύης.
Το φόντο της εποχής συνέθεταν τα πολιτικά και κοινωνικά κινήματα σε όλον τον πλανήτη, όπως ο γαλλικός «Μάης του ΄68», η «Άνοιξη της Πράγας» και ο αγώνας για το τέλος του πολέμου στο
Βιετνάμ.
Το ντοκιμαντέρ «Γούντστοκ» που προβλήθηκε το 1970 και το άλμπουμ με τα ηχογραφημένα τραγούδια από το φεστιβάλ διέσπειραν σε όλον τον πλανήτη το μήνυμα ότι ένας κόσμος γεμάτος «μουσική και αγάπη» ήταν εφικτός.
Η διάψευση που ακολούθησε- και η οποία καλά κρατεί ως σήμερα - δεν σημαίνει ότι το μήνυμα εκείνο ήταν ευτελές ή ανούσιο ή ότι δεν συνέβαλε στην αλλαγή της νοοτροπίας εκατομμυρίων νέων
εντός και εκτός ΗΠΑ.
*Εμένα προσωπικά μου άρεσαν οι εμφανίσεις του Joe Kocker του ανεπανάληπτου Jimi Hendrix των πρωτοεμφανιζόμενων Crosby, Stills, Nash & Young του Βob Dylan του John Sebastian των Τen
Years After (Alvin Lee) και άλλοι.
Το Γούντστοκ ακολούθησαν άλλα μαζικότερα φεστιβάλ μουσικής. Από αυτά όμως έλειπε το διαφοροποιητικό στοιχείο, δηλαδή οι ιδεολογικές αναφορές.
Ήταν απλά μουσικές εκδηλώσεις και όχι σύμβολα μιας άλλης κουλτούρας.
Σε όσα από αυτά βρέθηκα και ο ίδιος διαπίστωσα ότι δεν ήταν παρά καλά οργανωμένα «προτάσεις διασκέδασης» με αυστηρά προγραμματισμένες εμφανίσεις και πολλές «ανέσεις» για τον
θεατή-καταναλωτή.
*Κατά την γνώμη μου θα αργήσει να εμφανιστεί πάλι εκδήλωση σαν το WOODSTOCK
tvorini-web-vima online)
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου