Αίσιο τέλος είχε η περιπέτεια του 54χρονου Ελληνα εκπαιδευτικού Θανάση Λερούνη, προέδρου της μη κυβερνητικής οργάνωσης «Ελλήνων Εθελοντών», που έπεσε στις 7 Σεπτεμβρίου του 2009 θύμα απαγωγής ενόπλων Ταλιμπάν στο βόρειο Πακιστάν...
Υστερα από πολύμηνες διαπραγματεύσεις η απελευθέρωση του έγινε εφικτή προχτές το βράδυ και σύντομα αναμένεται η επιστροφή του στη χώρα μας. Στο Πακιστάν είχε εγκατασταθεί στο πλαίσιο ανθρωπιστικής βοήθειας στη φυλή Καλάς.
Ανακουφισμένος από τη θετική έκβαση πολύμηνων προσπαθειών μίλησε στο «Εθνος» ο πρέσβης της Ελλάδας στο Ισλαμαμπάντ, Πέτρος Μαυροειδής. Οπως είπε, προχτές το βράδυ στις 10 (τοπική ώρα) ο ίδιος και ο ειδικός απεσταλμένος του πρωθυπουργού, κ. Δημήτρης Δόλλης, ενημερώθηκαν από τις πακιστανικές Αρχές ότι ο Θανάσης Λερούνης βρίσκεται ασφαλής στα χέρια τους.
Ο ίδιος ο απαχθείς τούς επιβεβαίωσε τηλεφωνικά ότι είναι καλά στην υγεία του. Σύμφωνα με τον κ. Μαυροειδή, ο κ. Λερούνης βρίσκεται τώρα στην κοντινότερη πόλη του χωριού απ’ όπου είχε απαχθεί και θα ταξιδέψει για την πακιστανική πρωτεύουσα αμέσως μόλις οι καιρικές συνθήκες το επιτρέψουν, αφού το υψόμετρο 2.000 μέτρων στα βουνά των Καλάς καθιστά δύσκολη την προσγείωση αεροσκαφών.
«Μόλις βελτιωθεί ο καιρός οι Αρχές ασφαλείας του Πακιστάν θα μας τον παραδώσουν στην ελληνική πρεσβεία και στη συνέχεια θα επιστρέψει στην Αθήνα», λέει ο κ. Μαυροειδής. Βεβαιώνει ότι, τουλάχιστον σύμφωνα με τη δική του ενημέρωση, δεν κατεβλήθησαν λύτρα για την απελευθέρωση του απαχθέντος.
«Η απελευθέρωσή του ήταν αποτέλεσμα μιας συνεχούς προσπάθειας που ξεκίνησε μετά την απαγωγή του.
Ενέργειες
Αυτό που βοήθησε αφάνταστα ήταν το ότι ο Ελληνας πρωθυπουργός είχε δώσει ρητή εντολή προς αυτή την κατεύθυνση και μετά τις εκλογές είχε μεταβεί στο Πακιστάν ως ειδικός απεσταλμένος του ο κ. Δόλλης προκειμένου να συντονίσει τις ενέργειες.
Ηταν σίγουρα μεγάλη επιτυχία για την ελληνική κυβέρνηση, ιδιαίτερα αν λάβουμε υπόψη ότι περίπου έναν χρόνο πριν είχε απαχθεί εδώ ένας μηχανικός από την Πολωνία, και λίγο καιρό αργότερα οι απαγωγείς είχαν στείλει βίντεο με τον αποκεφαλισμό του».
Μεγάλη η προσφορά του προς τους Καλάς
Αφιέρωσε τη ζωή του στη διάσωση της φυλής
Ο Θανάσης Λερούνης, καθηγητής σε τεχνικό λύκειο με ειδικότητα ηλεκτρονικού, επισκέφθηκε το 1994 ως τουρίστας το Βόρειο Πακιστάν. Εκεί του είπαν για τη φυλή των Καλάς, σύμφωνα με την παράδοση της οποίας τα μέλη της είναι μακρινοί απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Όταν πήγε στο σχολείο της περιοχής που είχε έναν τσίγκο για στέγη και ρώτησε τους δώδεκα μαθητές και τον δάσκαλό τους τι θέλουν να πει στους Ελληνες για αυτούς, του απάντησαν: «Να μας φτιάξουν ένα σχολείο». Από τότε ο Θανάσης Λερούνης αφιέρωσε τη ζωή του στο να κάνει την επιθυμία τους πραγματικότητα.
Άρχισε να δίνει διαλέξεις σε ελληνικά σχολεία σχετικά με τον πολιτισμό των Καλάς και να εκδίδει κάρτες και ημερολόγια προκειμένου να συγκεντρώσει κάποιο χρηματικό ποσό για να μπορέσει να υποστηρίξει τον στόχο του: τη διάσωση του πολιτισμού της μακρινής φυλής. Το πρώτο λιθαράκι για την κατασκευή ενός σύγχρονου σχολείου είχε ήδη τοποθετηθεί.
Σχολείο
Μαζί με λίγους φίλους, με τους οποίους αργότερα συνέστησε τη μη κυβερνητική οργάνωση «Ελληνες Εθελοντές», άρχισαν με δικά τους έξοδα να επισκέπτονται τους Καλάς.
Το 1995 παραχωρήθηκε ένα οικόπεδο όπου χτίστηκαν οι δύο πρώτες αίθουσες του σχολείου, την επόμενη χρονιά δημιουργήθηκαν άλλες τρεις, ενώ το ανθρωπιστικό έργο, που στηρίχθηκε αργότερα από πρόγραμμα χρηματοδότησης του υπουργείου Εξωτερικών, επεκτάθηκε με τη δημιουργία υδραγωγείου, σταθμού πρώτων βοηθειών και άλλων εγκαταστάσεων.
Χάρη στην πρωτοβουλία του Θανάση Λερούνη και του επιστημονικού έργου που είχε πραγματοποιηθεί σε Πανεπιστήμια της Δανίας και της Αυστραλίας, η γλώσσα των Καλάς, που ήταν μόνο προφορική, δανείστηκε για την καταγραφή της τη λατινική αλφάβητο και οι δάσκαλοι και οι μαθητές απέκτησαν πρόσφατα τα πρώτα διδακτικά τους εγχειρίδια στη δική τους διάλεκτο. Από το 1995 έως σήμερα οι Καλάς σπούδασαν σε Πανεπιστήμια του Πακιστάν 15 παιδιά, εκ των οποίων τα πέντε έχουν σήμερα αποφοιτήσει.
Ο Θανάσης Λερούνης είχε πάει την τελευταία φορά στις κοιλάδες των Καλάς τον Απρίλιο του 2009 και επρόκειτο να επιστρέψει προσωρινά στην Αθήνα τον περασμένο Ιανουάριο. Ενδεικτική της επιθυμίας του να βρίσκεται στο πλάι των Καλάς, παρά τις δυσκολίες, είναι η παλιότερή του δήλωση: «Ακόμα κι αν γίνει κάτι και δεν μπορώ να πάω, θα βρω τρόπο να ξαναπάω».
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου