Digital_image_processing_by Takis.Vorini_Nov_2011
του Χάρη Αναγνωστάκη//protagon
Αρχικώς αυτή η κυβέρνηση μοιάζει περισσότερο με μπουζουκτσίδικο που λειτουργεί υπό νέα διεύθυνση και δεν βλέπω το λόγο της –έστω και φτιαχτής- ευφορίας.
Το πρόγραμμα ακριβώς το ίδιο άγριο. Σκυλάδικα, που γουστάρει η αγορά και το αφεντικό.
Το περιβάλλον απαράλλαχτο, με κιτς καρέκλες αλουμινίου, φανταχτερά τραπεζομάντιλα, άσπρο πουκάμισο –ελαφρώς κιτρινισμένο- τα γκαρσόνια, τα κορίτσια του μπαλέτου πάντα άγαρμπα, με ολίγον κυτταρίτιδα, πλούσια ντεκολτέ και ισχνά κυλοττάκια...
Τα ποτά μπόμπες για τους περιστασιακούς πελάτες και καθαρά για τους μερακλήδες που τα σπάνε κάθε εβδομάδα. Οι λουλουδούδες έχουν πάντα αυτό το χαμογελαστό, ξινό ύφος του «θα μπορούσα κι εγώ να λέω δυο τραγούδια, αλλά δεν κάθισα στο αφεντικό».
Η ορχήστρα ως συνήθως ξεκούρδιστη βγάζει σκληρούς ήχους στη διαπασών, που μπορούν να αντέξουν μόνο όσοι έχουν κατεβάσει μισό μπουκάλι «το Γιάννη που περπατάει».
Η μόνη διαφορά η αλλαγή του πρώτου ονόματος.
Ο Μπουλουγουράς δίνει τη θέση του στον Πόλυ Κερμανίδη!
Κάπως έτσι είναι και η νέα κυβέρνηση. Το πρόγραμμα το ίδιο, άγριο (προκαλώντας ύφεση και φτώχεια), το έχουν επιβάλλει οι αγορές και οι εντολοδόχοι τους εντός και εκτός Ευρώπης.
Το περιβάλλον το ίδιο.
Μέσα στην κυβέρνηση εκτός πραγματικότητας, κοιτώντας πάντα το λαμπρό μέλλον τους και το συμφέρον του κόμματος ή τέλος πάντων ότι απομείνουν απ’ αυτά.
Εκτός κυβέρνησης τρομοκρατημένο, καταθλιπτικό, με τη μεσαία τάξη, να έχει χάσει τη μάχη των λογαριασμών και των φόρων, να οδεύει με το πολυτελές SUV προς τον ψυχαναλυτή και πολλές φορές προς την εντατική με έμφραγμα ή εγκεφαλικό.
Η εργατική τάξη σαν λυγμός του Καζαντζίδη και οι συνταξιούχοι του ΙΚΑ, του ΤΕΒΕ, του ΟΓΑ και άλλων γνωστών ιδρυμάτων συνεχίζουν στο μονόδρομο της ευθανασίας.
Η ορχήστρα, δηλαδή οι υπουργοί, στον ίδιο φάλτσο σκοπό. Τι Βενιζέλος επί Γιώργου, τι Βενιζέλος επί Λουκά. Ο Παπακωνσταντίνου για μαθητευόμενος μπαγλαμάς μια χαρά.
O Αβραμόπουλος ιδανικός για μετρ, ο Άδωνις για λουλουδού κάνει κόντρες με τον Μαγκριώτη και την Ξενογιαννακοπούλου.
Την Άννα Διαμάντη (προς το καλλιτεχνικότερο) δεν θα την έλεγες και την καλύτερη επιλογή για δεύτερη φωνή στη φίρμα του καταστήματος, αν και έχει όλη τη διάθεση και τα φόντα να γίνει βασίλισσα της νύχτας ή του υπουργικού συμβουλίου. Και από κορμί φωνάρα...
Οι βουλευτές της πλειοψηφίας, που μπορείς να τους δεις και ως γκαρσόνια, έχουν ανακουφιστεί. Τους έχει φύγει το βάρος και η βούληση να σπάσουν τις κομματικές τους αλυσίδες. Τώρα ο δίσκος τους φαίνεται πιο ελαφρύς.
Και είναι έτοιμοι να το γεμίσουν με λογής λογής καλούδια από ιδεολογήματα για τους πελάτες τους, γιατί από τα άλλα που τους έφερναν στην κυβέρνηση τα έχουν ξεχάσει.
Μέχρι και σοσιαλισμό και εθνικοπατριωτισμό είναι έτοιμοι να προσφέρουν.
Τώρα, ο Παπαδήμος, που πήρε τη θέση του Παπανδρέου, στην κορφή της μαρκίζας έχει τα υπέρ του έχει και τα κατά του. Ο Γιώργος προκαλούσε ταραχές.
Είτε μίλαγε είτε εφάρμοζε πολιτικές.
Πάντως, σε πρώτη φάση, προκαλούσε κυρίως ένα αμήχανο γέλιο.
Ο Λουκάς ο αποστειρωμένος – όπως όλοι οι τραπεζίτες - δείχνει ότι τουλάχιστον όταν τραγουδάει το κοινό προτιμά να παρατηρεί τα στρινγκ του μπαλέτου ή την νεόπλουτη παρέα του Αντώνη Σαμαρά, που ανοίγει προκαταβολικά σαμπάνιες για την επιτυχία του.
Με μία διαφορά.
Δεν έχει υπολογίσει, δεν το γνωρίζει, δεν θέλει να μάθει ότι τα καλαθάκια με τα γαρύφαλλα που ραίνει την Κουντουρά δεν είναι από τους κήπους της επανεκκίνησης, αλλά από τα νεκροταφεία...
Σημείωση: Τα σχόλια για τους ανθρώπους που δουλεύουν στα νυχτομάγαζα γνωρίζω ότι τους αδικούν. Μία νύχτα της λουλουδούς ή του κοριτσιού, δίπλα στη φίρμα, που βάζει τη φωνή αλλά κυρίως την κορμάρα, για τον ξελιγωμένο θαμώνα, είναι η ζωή ενός Σημίτη...
..............................................................................................................
ΥΓ.
Μεγάλος δάσκαλος του Άδωνι ο παρακάτω εικονιζόμενος Γ.Καραντζαφέρης διευθυντής σκυλάδικης ορχήστρας
Το πρόγραμμα ακριβώς το ίδιο άγριο. Σκυλάδικα, που γουστάρει η αγορά και το αφεντικό.
Το περιβάλλον απαράλλαχτο, με κιτς καρέκλες αλουμινίου, φανταχτερά τραπεζομάντιλα, άσπρο πουκάμισο –ελαφρώς κιτρινισμένο- τα γκαρσόνια, τα κορίτσια του μπαλέτου πάντα άγαρμπα, με ολίγον κυτταρίτιδα, πλούσια ντεκολτέ και ισχνά κυλοττάκια...
Τα ποτά μπόμπες για τους περιστασιακούς πελάτες και καθαρά για τους μερακλήδες που τα σπάνε κάθε εβδομάδα. Οι λουλουδούδες έχουν πάντα αυτό το χαμογελαστό, ξινό ύφος του «θα μπορούσα κι εγώ να λέω δυο τραγούδια, αλλά δεν κάθισα στο αφεντικό».
Η ορχήστρα ως συνήθως ξεκούρδιστη βγάζει σκληρούς ήχους στη διαπασών, που μπορούν να αντέξουν μόνο όσοι έχουν κατεβάσει μισό μπουκάλι «το Γιάννη που περπατάει».
Η μόνη διαφορά η αλλαγή του πρώτου ονόματος.
Ο Μπουλουγουράς δίνει τη θέση του στον Πόλυ Κερμανίδη!
Κάπως έτσι είναι και η νέα κυβέρνηση. Το πρόγραμμα το ίδιο, άγριο (προκαλώντας ύφεση και φτώχεια), το έχουν επιβάλλει οι αγορές και οι εντολοδόχοι τους εντός και εκτός Ευρώπης.
Το περιβάλλον το ίδιο.
Μέσα στην κυβέρνηση εκτός πραγματικότητας, κοιτώντας πάντα το λαμπρό μέλλον τους και το συμφέρον του κόμματος ή τέλος πάντων ότι απομείνουν απ’ αυτά.
Εκτός κυβέρνησης τρομοκρατημένο, καταθλιπτικό, με τη μεσαία τάξη, να έχει χάσει τη μάχη των λογαριασμών και των φόρων, να οδεύει με το πολυτελές SUV προς τον ψυχαναλυτή και πολλές φορές προς την εντατική με έμφραγμα ή εγκεφαλικό.
Η εργατική τάξη σαν λυγμός του Καζαντζίδη και οι συνταξιούχοι του ΙΚΑ, του ΤΕΒΕ, του ΟΓΑ και άλλων γνωστών ιδρυμάτων συνεχίζουν στο μονόδρομο της ευθανασίας.
Η ορχήστρα, δηλαδή οι υπουργοί, στον ίδιο φάλτσο σκοπό. Τι Βενιζέλος επί Γιώργου, τι Βενιζέλος επί Λουκά. Ο Παπακωνσταντίνου για μαθητευόμενος μπαγλαμάς μια χαρά.
O Αβραμόπουλος ιδανικός για μετρ, ο Άδωνις για λουλουδού κάνει κόντρες με τον Μαγκριώτη και την Ξενογιαννακοπούλου.
Την Άννα Διαμάντη (προς το καλλιτεχνικότερο) δεν θα την έλεγες και την καλύτερη επιλογή για δεύτερη φωνή στη φίρμα του καταστήματος, αν και έχει όλη τη διάθεση και τα φόντα να γίνει βασίλισσα της νύχτας ή του υπουργικού συμβουλίου. Και από κορμί φωνάρα...
Οι βουλευτές της πλειοψηφίας, που μπορείς να τους δεις και ως γκαρσόνια, έχουν ανακουφιστεί. Τους έχει φύγει το βάρος και η βούληση να σπάσουν τις κομματικές τους αλυσίδες. Τώρα ο δίσκος τους φαίνεται πιο ελαφρύς.
Και είναι έτοιμοι να το γεμίσουν με λογής λογής καλούδια από ιδεολογήματα για τους πελάτες τους, γιατί από τα άλλα που τους έφερναν στην κυβέρνηση τα έχουν ξεχάσει.
Μέχρι και σοσιαλισμό και εθνικοπατριωτισμό είναι έτοιμοι να προσφέρουν.
Τώρα, ο Παπαδήμος, που πήρε τη θέση του Παπανδρέου, στην κορφή της μαρκίζας έχει τα υπέρ του έχει και τα κατά του. Ο Γιώργος προκαλούσε ταραχές.
Είτε μίλαγε είτε εφάρμοζε πολιτικές.
Πάντως, σε πρώτη φάση, προκαλούσε κυρίως ένα αμήχανο γέλιο.
Ο Λουκάς ο αποστειρωμένος – όπως όλοι οι τραπεζίτες - δείχνει ότι τουλάχιστον όταν τραγουδάει το κοινό προτιμά να παρατηρεί τα στρινγκ του μπαλέτου ή την νεόπλουτη παρέα του Αντώνη Σαμαρά, που ανοίγει προκαταβολικά σαμπάνιες για την επιτυχία του.
Με μία διαφορά.
Δεν έχει υπολογίσει, δεν το γνωρίζει, δεν θέλει να μάθει ότι τα καλαθάκια με τα γαρύφαλλα που ραίνει την Κουντουρά δεν είναι από τους κήπους της επανεκκίνησης, αλλά από τα νεκροταφεία...
Σημείωση: Τα σχόλια για τους ανθρώπους που δουλεύουν στα νυχτομάγαζα γνωρίζω ότι τους αδικούν. Μία νύχτα της λουλουδούς ή του κοριτσιού, δίπλα στη φίρμα, που βάζει τη φωνή αλλά κυρίως την κορμάρα, για τον ξελιγωμένο θαμώνα, είναι η ζωή ενός Σημίτη...
..............................................................................................................
ΥΓ.
Μεγάλος δάσκαλος του Άδωνι ο παρακάτω εικονιζόμενος Γ.Καραντζαφέρης διευθυντής σκυλάδικης ορχήστρας
Digital_image_processing_by Takis.Vorini_Nov_2011_
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου