Κάθε μέρα που περνάει και το πολιτικό σύστημα ασχολείται με το παρελθόν και το μίζερο παρόν, τα αεροπλάνα θα γεμίζουν με νέους Έλληνες που φεύγουν και ρίχνουν πίσω τους μαύρη πέτρα...
Οι αντιδράσεις για αυτή τη δολοφονία μου θυμίζουν τις αντιδράσεις των περισσότερων για το Μνημόνιο. Όλοι έπεσαν από τα σύννεφα, κανείς δεν ήξερε τίποτα για το πάρτι, κανείς δεν περίμενε ότι η χώρα θα χρεοκοπούσε...Όσο ηλιθιωδώς αρκετοί πίστευαν ότι τα λεφτά πέφτουν από τον ουρανό, εξίσου ηλιθιωδώς κάποιοι πίστεψαν ότι η Χρυσή Αυγή δεν θα κάνει ότι της ζητήθηκε, ότι δεν θα προχωρούσε δηλαδή σε πράξεις τέτοιες ώστε «να ξεβρομίσει ο τόπος».
Όπως και με το Μνημόνιο, έτσι και τώρα, οι πολιτικές δυνάμεις αδυνατούν να συμφωνήσουν μεταξύ τους έστω στα στοιχειώδη, σε πράγματα που οι δυτικές κοινωνίες έχουν λύσει εδώ και 70 χρόνια, ενώ άλλες δεν τα αντιμετώπισαν ποτέ. Από τη μια, η ιστορικά πιο ακροδεξιά εκδοχή της Νέας Δημοκρατίας μονολογεί ανατριχιαστικά «τι Κασιδιάρης, τι Δραγασάκης» και ζητιανεύει τα ψηφαλάκια των «νοικοκυραίων», τους οποίους αντιμετωπίζει περίπου ως ιθαγενείς. Από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ επιμένει να μην αναγνωρίζει καμία απολύτως ευθύνη του για τη διάχυση της βίας και της ανομίας.
Αδυνατεί ακόμα και τώρα, που βρίσκεται μια ανάσα από το Μέγαρο Μαξίμου, να συνειδητοποιήσει την τεράστια του ευθύνη για τη στοχοποίηση των πολιτικών του αντιπάλων, αποφεύγει με χίλιους τρόπους να καταδικάσει απερίφραστα τη βία από όπου κι αν προέρχεται. Ελπίζω τουλάχιστον να τους γίνει μάθημα το πάθημα του χιλιοτραγουδισμένου Πάνου Καμμένου που είδε το πλήθος να τον λιντσάρει, όχι και τόσο «πολιτικά».
Την ώρα που τα κόμματα τσακώνονται και μετράνε τα κουκιά τους, υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες Έλληνες που παρακολουθούν την επικαιρότητα και μονολογούν «αχ ρε Ελλάδα, καλύτερα που φύγαμε». Είναι οι Έλληνες που έφυγαν από τη χώρα για να αναζητήσουν εργασία στο εξωτερικό,αλλά κυρίως είναι οι Έλληνες που έφυγαν από τη χώρα, όχι από ανάγκη αλλά από διάθεση ακαδημαϊκής εξέλιξης.
Σπούδασαν εδώ κι έφυγαν για να ενισχύσουν τις σπουδές τους μέσω κάποιου μεταπτυχιακού προγράμματος, χωρίς αρχικά να έχουν τη διάθεση να μην επιστρέψουν. Τώρα όμως, το σκέφτονται ξανά.
Ήρθε η ώρα να ασχοληθεί το πολιτικό σύστημα
με τους νέους κι όχι άλλο με τους
συνταξιούχους γονείς τους -και πρώην πελάτες του.
Όλοι και περισσότεροι φίλοι και γνωστοί μου επιλέγουν να συνεχίσουν να ζουν έξω και κυρίως στην Ευρώπη, ακόμα κι αν εκεί τα βγάζουν δύσκολα πέρα, ακόμα κι αν κι εκεί δυσκολεύονται να βρουν μια αξιοπρεπή εργασία.
Προτιμούν να παλεύουν για την επιβίωσή τους σε μια λιγότερο επικίνδυνη χώρα παρά να έρθουν εδώ και να δηλητηριαστούν από το διάχυτο μίσος της ελληνικής κοινωνίας. Δυστυχώς, τους καταλαβαίνω απόλυτα. Έφυγαν από την Ελλάδα έχοντας ζήσει τον Δεκέμβρη του 2008, τη δολοφονία των υπαλλήλων της Μarfin, έχοντας δει τους Αγανακτισμένους να ουρλιάζουν υπέρ του καψίματος της Βουλής και τώρα βλέπουν τους νεοναζί να σφάζουνδίχως ντροπή και το υπόλοιπο πολιτικό σύστημα να σφυρίζει αδιάφορα, προτιμώντας τις εσωτερικές του έριδες.
Το αστείο είναι ότι όταν κάποιος από αυτούς θα πετύχει κάποια μεγάλη ατομική διάκριση, τα ΜΜΕ του Ελλαδιστάν θα γράψουν «ΕΛΛΗΝΑΣ ο πρώτος στον κόσμο στο τάδε…», μπορεί να τους βραβεύσει και κάποιος πολιτικάντης. Το «Έλληνας» θα το γράψουν με τέτοια έμφαση που θα νομίζει κανείς ότι μιλάνε για μια είδηση του τύπου «65χρονη παρθένα στο Τέξας γέννησε επτάδυμα».
Αντί να φροντίσουμε να κάνουμε την εξαίρεση κανόνα, περιοριζόμαστε στην αποθέωση των εξαιρέσεων. Όλοι αυτοί δεν θα γυρίσουν πίσω, ακόμα κι αν αυτούς τους πονάει. Θα προτιμήσουν να δακρύζουν κάθε φορά που μιλάνε με τους γονείς τους στο Skype, θα στερηθούν συντρόφους και φίλους που άφησαν, θα συγκινούνται την τελευταία μέρα των καλοκαιρινών διακοπών τους όταν και φεύγουν ξανά από την Ελλάδα και θα προτιμήσουν να μείνουν έξω.
Όχι μόνο δεν θα γυρίσουν αυτοί, αλλά κι όσοι σχεδιάζουν τώρα να φύγουν ούτε αυτοί θα γυρίσουν πίσω. Θα μας αγαπούν δι’ αλληλογραφίας, θα πενθούν για εμάς σιωπηλοί κάθε φορά που θα τους ρωτούν συμπονετικά οι ξένοι φίλοι τους τι συμβαίνει στην πατρίδα μας. Με την Ελλάδα αυτή δεν ασχολείται κανείς κι όχι τυχαία. Ξέρουν πολύ καλά οι Σαμαράδες, οι Τσίπρες και οι Μιχαλολιάκοι ότι τα επιχειρήματά τους δεν πρόκειται να πείσουν κανέναν Έλληνα που έμαθε να σκέφτεται και να ζει ως πολιτισμένος άνθρωπος σε πολιτισμένα μέρη.
Είναι δε χαρακτηριστικό ότι κανείς δεν έχει καν προνοήσει να ψηφίζουν στις εκλογές στις πρεσβείες και στα προξενεία όσοι λείπουν από τη χώρα «προσωρινά» λόγω σπουδών ή επαγγελματικών υποχρεώσεων. Τους υπολογίζουμε σε αυτούς που δεν ψήφισαν, στην «αποχή». Ισότιμη αντιμετώπιση με τους νεκρούς που δεν έχουν αφαιρεθεί από τους εκλογικούς καταλόγους. Κάθε μέρα που περνάει και το πολιτικό σύστημα ασχολείται με το παρελθόν και το μίζερο παρόν, τα αεροπλάνα θα γεμίζουν με νέους Έλληνες που φεύγουν και ρίχνουν πίσω τους μαύρη πέτρα.
Όσο η χώρα κάθεται και φθείρεται με ψευτοϊδεολογικές συγκρούσεις εμφυλιακής συνθηματολογίας, τόσο η ελίτ των νέων της θα αηδιάζει και θα ψάχνει εισιτήρια για οπουδήποτε μακριά. Ήρθε η ώρα να ασχοληθεί το πολιτικό σύστημα με τους νέους κι όχι άλλο με τους συνταξιούχους γονείς τους -και πρώην πελάτες του. Αν αργήσει η νέα αφήγηση, τα παιδιά θα φάνε τους γονείς τους και θα έχουμε χάσει όλοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου