Καθισμένος δίπλα στο περβάζι του παραθύρου μέσα στο ανήλιαγο διαμέρισμα της οδού Πατησίων ο ενενήντα πλέον χρονών κυρ Αντώνης έβγαλε ένα βαθύ αναστεναγμό....
Πέταξε μακρυά την εφημερίδα με μανία και έφτυσε με αηδία προς τη μεριά της .!
"Κολοφυλάδες".. σιγομουρμούρισε και πήγε προς τη μεριά του παλιού σκαλιστού σύνθετου .
Πήρε στα χέρια του ευλαβικά την ασπρόμαυρη κιτρινισμένη φωτογραφία των γονιών του και θυμήθηκε τις καταβολές του.
Σμύρνη,Θεσσαλονίκη Αθήνα ..Ελλάδα..
Έπειτα πήγε προς την πόρτα.
"Εικοσιδύο..εικοσιτρείς..εικοσιτεσερες "..ξαναμουρμούρησε σχίζοντας τα φύλλα του ημερολογίου που ήταν καρφωμένο στον τοίχο δίπλα από την πόρτα ..
"Αύριο εικοσιπέντε" είπε δυνατά και άρχιζε να τραγουδάει σιγανά....
"Μου ξανάρχονται ένα ένα
χρόνια δοξασμένα
να 'τανε το 21 να 'ρθει μια στιγμή
Να περνάω καβαλάρης στο πλατύ τ' αλώνι
και με τον Κολοκοτρώνη να 'πινα κρασί.....
" Να' τανε το 21 θα τους είχαν πάρει με τις πέτρες " είπε και πάλι δυνατά και συνέχισε να τραγουδά...
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου