Φεβρουάριος 1963
Σε στάση αναμονής στεκόταν δίπλα στην αποβάθρα το υπερωκεάνιο ¨Βασίλισσα Φρειδερίκη", με αναμμένες τις μηχανές βγάζοντας καπνό από τα φουγάρο και ψηλό σαν εξαώροφη πολυκατοικία!!
Και ήρθε η στιγμή. Άνοιξαν οι αγκαλιές και βρέθηκαν ένα τσούρμο άνθρωποι πνιγμένοι στα κλάματα με αναφιλητά και λόγια αποχαιρετισμού και υποσχέσεων.
" Να μας γράφεις παιδί μου " έλεγε και ξανάλεγε η μάνα του (γιαγιά μου) ενώ με τον πατέρα μου κοιτάζονταν επίμονα στα μάτια με νόημα και δεν σταματούσαν το δάκρυ.
Εκατοντάδες άνθρωποι ήσαν κάτω και επάνω από το πλοίο κουνούσαν λευκά μαντήλια και
φώναζαν λόγια αποχαιρετισμού με μια πίκρα ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους.
Έφευγαν από την πατρίδα " για μια καλύτερη Ζωή " όπως συνήθιζαν να λένε.
Ο θείος έφυγε και έφτασε στη Αμερική
Δούλευε νύχτα και μέρα να απαλύνει τη φτώχεια των δικών του στην "ψωροκώσταινα" όπως έλεγαν την πατρίδα μας.
Και μια μέρα το κακό έγινε.!
Η Ελληνική πρεσβεία με επιστολή της ανακοίνωσε στον παππού μου ότι ο γιος του είναι
νεκρός .
Δύο χειμώνες και δυο καλοκαίρια άκουγα το μοιρολόι της γιαγιάς μου μέσα στα "μποστάνια" και τον τρίτο χειμώνα πέθανε από το μαράζι και τον καημό.
Σον τον δικό μου θείο πολλοί άνθρωποι ξενιτεμένοι δεν βρήκαν το δρόμο της επιστροφής από ένα ατυχές συμβάν η μια αρρώστια.
Ένα ολόκληρο Έθνος εκείνη την εποχή ταλαιπωρήθηκε στις φάμπρικες του εξωτερικού στην Αμερική στην Αυστραλία και τη Γερμανία.
Μερικοί από αυτούς βρήκαν "καλή τύχη " άλλοι όχι.
Γράφω όλα αυτά όχι για να κάνω απλά μια δημοσίευση για τους ξενιτεμένους αδελφούς μας αλλά...ανοίγοντας το πορτοφόλι του πατέρα μου για να του δώσω την ταυτότητα του το μάτι μου έπεσε σε μια φωτογραφία.
Ήταν η φωτογραφία του αδικοχαμένου θείου μου και από κάτω έγραφε:
Πειραιάς, λιμάνι προβλήτα 15 ...μια παγωμένη χειμωνιάτικη ημέρα και το "σκηνικό" βαρύ και μελαγχολικό όπως ταίριαζε στην περίπτωση
Ο θείος μου ο Χρήστος ο αδελφός του πατέρα μου ξενιτευόταν..!
Προορισμός το Σικάγο της Αμερικής που πρώτη φορά το άκουγα στη ζωή μου....
Ήμουν πολύ μικρός αλλά θυμάμαι καθαρά όσα διαδραματίστηκαν στο Πειραϊκό λιμάνι εκείνη την ημέρα.Ο θείος μου ο Χρήστος ο αδελφός του πατέρα μου ξενιτευόταν..!
Προορισμός το Σικάγο της Αμερικής που πρώτη φορά το άκουγα στη ζωή μου....
Σε στάση αναμονής στεκόταν δίπλα στην αποβάθρα το υπερωκεάνιο ¨Βασίλισσα Φρειδερίκη", με αναμμένες τις μηχανές βγάζοντας καπνό από τα φουγάρο και ψηλό σαν εξαώροφη πολυκατοικία!!
Και ήρθε η στιγμή. Άνοιξαν οι αγκαλιές και βρέθηκαν ένα τσούρμο άνθρωποι πνιγμένοι στα κλάματα με αναφιλητά και λόγια αποχαιρετισμού και υποσχέσεων.
" Να μας γράφεις παιδί μου " έλεγε και ξανάλεγε η μάνα του (γιαγιά μου) ενώ με τον πατέρα μου κοιτάζονταν επίμονα στα μάτια με νόημα και δεν σταματούσαν το δάκρυ.
Εκατοντάδες άνθρωποι ήσαν κάτω και επάνω από το πλοίο κουνούσαν λευκά μαντήλια και
φώναζαν λόγια αποχαιρετισμού με μια πίκρα ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους.
Έφευγαν από την πατρίδα " για μια καλύτερη Ζωή " όπως συνήθιζαν να λένε.
Ο θείος έφυγε και έφτασε στη Αμερική
Δούλευε νύχτα και μέρα να απαλύνει τη φτώχεια των δικών του στην "ψωροκώσταινα" όπως έλεγαν την πατρίδα μας.
Και μια μέρα το κακό έγινε.!
Η Ελληνική πρεσβεία με επιστολή της ανακοίνωσε στον παππού μου ότι ο γιος του είναι
νεκρός .
Δύο χειμώνες και δυο καλοκαίρια άκουγα το μοιρολόι της γιαγιάς μου μέσα στα "μποστάνια" και τον τρίτο χειμώνα πέθανε από το μαράζι και τον καημό.
Σον τον δικό μου θείο πολλοί άνθρωποι ξενιτεμένοι δεν βρήκαν το δρόμο της επιστροφής από ένα ατυχές συμβάν η μια αρρώστια.
Ένα ολόκληρο Έθνος εκείνη την εποχή ταλαιπωρήθηκε στις φάμπρικες του εξωτερικού στην Αμερική στην Αυστραλία και τη Γερμανία.
Μερικοί από αυτούς βρήκαν "καλή τύχη " άλλοι όχι.
Γράφω όλα αυτά όχι για να κάνω απλά μια δημοσίευση για τους ξενιτεμένους αδελφούς μας αλλά...ανοίγοντας το πορτοφόλι του πατέρα μου για να του δώσω την ταυτότητα του το μάτι μου έπεσε σε μια φωτογραφία.
Ήταν η φωτογραφία του αδικοχαμένου θείου μου και από κάτω έγραφε:
ΝΙΚΟΛΑ θα γυρίσω..περίμενέ με αδελφέ.. ΧΡΗΣΤΌΣ!! ...και δεν γύρισε ΠΟΤΕ.!
Το αφιερώνω στον πατέρα μου Νικόλαο με πολλή αγάπη στη μνήμη του αδελφού του.!
(Takis vorini)
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου