Χρήστος Παπουτσής | ...τακτοποιήθηκε, όβερ!

Λατρεμένοι άγνωστοι. Συναγωνιστές. Κλείσαμε χρόνια από το Καστελόριζο. Ήρθε ο κόσμος του καθενός μας τούμπα...

Μαρμαρώσαμε, θυμώσαμε, σιχτιρίσαμε, πονέσαμε, ματώσαμε, σκύψαμε, σηκωθήκαμε, πεθάναμε, μισοαναστηθήκαμε, πέσαμε στα γόνατα. Από κάπου πιαστήκαμε, στο τσακ... όσοι. Οι τυχεροί! Μη ρωτάς για πόσο; Γενικά μη ρωτάς. Άλλοι κατρακυλήσανε, άλλοι έπιασαν πάτο. 

Άλλοι την έκαναν για κάπου κι άλλοι για πάντα. Λιώσανε και λιώνουν αξιοπρέπειες σαν κεριά. Φούντωσαν τα αυτοάνοσα στα σώματα. Μίκρυναν τα δόντια από το τρίξιμο. Ανασφάλεια. Αγώνας. Ό,τι ξέραμε πέθανε. Σε ό,τι ελπίζαμε ακυρώθηκε. Μετρήσαμε και ξαναμετρήσαμε, δεν έβγαιναν τα νούμερα. Δεν μπορεί! Κάποια πράξη δεν κάναμε σωστά. 

Κάποιοι κάτι ήξεραν καλύτερα. Κάποιο σχέδιο που δεν συλλάμβανε ο δικός μας εγκέφαλος. Παράλληλα, καταστρέφονταν νοικοκυριά, έκλειναν μαγαζιά, ξετινάζονταν κάθε πισινή, επιχειρήσεις τίναζαν πέταλα, κλάδοι ολόκληροι καίγονταν... παρανάλωμα. Ανεργία. Μήπως ξέρεις καμιά δουλειά; Ας είναι και... Να σου δώσω το βιογραφικό; Φωτιά! Φωτιά, ρε παιδιά! Αργούσαν. Όλα αργούσαν. 

Είχαμε τη διάγνωση από την αρχή, γνωρίζαμε τι έφταιγε. Έπρεπε να βιαστούμε. Όσο υπήρχε ανάσα ιδιωτική, μια τρύπα να φυγαδευτεί κόσμος όταν θα φούντωνε ο τόπος. Κοιταζόμασταν στα μάτια. Γιατί αργούνε; Μπροστά στα μάτια μας οι κηφήνες, οι πρωτεργάτες... 

Οι γνωστοί μας άγνωστοι. Οργή. Ήρθε η ώρα τους! Πόσα χρόνια υπέμενε το υγιές κομμάτι σε τούτον τον τόπο. Πόσα ανέχτηκε; Και τι να έκανε; Ποιος τα βάζει με τη μαφία και βγαίνει κερδισμένος; Να! Μπορεί και να ήρθε η ώρα τους. Αυτό μας έδινε κουράγιο. Θα πιάσουν τόπο οι θυσίες. Κάποτε. 

Να δεις! Φέραμε γάζες σε νοσοκομεία, μετρήσανε χέρια που έτρεμαν συντάξεις κι όμως πορεύτηκαν, προσφέραμε οβολούς, ο ένας έκανε πλάτη στον άλλον... Μετά, βουβοί! Τι πλάτη; 

Σε ποιόν πλάτη; Σε πόσους πλάτη; Έμεινε, τελικά, ο ένας, Ένας. Βάρκα, κουπί, προορισμός το άγνωστο, χωρίς πυξίδα και ελπίδα. Ο ένας, Ένας. 

Προχθές ανακοινώθηκε η κυβερνητική απόφαση να διοριστεί αντιπρόσωπος της Ελλάδας στην Παγκόσμια Τράπεζα ο Χρήστος Παπουτσής. Ο άνθρωπος που δεν στόχευσε ποτέ την ψήφο του ψηφοφόρου, αλλά το γλείψιμο του εκάστοτε αρχηγού. Ο λαός δεν τον τίμησε. Στους τεράστιους όρχεις του! Να κι αν τον ψήφισαν! Να και αν δεν τον ψήφισαν! Χρήστος τακτοποιήθηκε, όβερ! Ατσαλάκωτος ανάμεσα στους κατατσαλακωμένους, καλοχτενισμένος ανάμεσα σε μπαρουτοκαπνισμένους. Λατρεμένοι, αξιοσέβαστοι, συναγωνιστές. Σ΄ έναν κόσμο που ήρθε τούμπα. 

Σε μια κοινωνία που σχεδόν έμαθε να περπατάει με το κεφάλι κάτω και τα πόδια πάνω. Σε μια χώρα νεκρών. Ο Χρήστος Παπουτσής ζει! Και οι πολιτικοί μας ηγέτες -και Σαμαράς και Βενιζέλος- τακίμιασαν για να δικαιωθεί η αξία του. Χαλάλι του! Τέτοια αξία. 

Πάντα το σύστημα θεωρούσε τους «Παπουτσήδες» κεφάλαιο και έσπευδε να ικανοποιήσει κάθε απαίτηση. Λατρεμένοι, αξιοσέβαστοι, συναγωνιστές. Ο καθένας, ένας! Αρκεί που σώθηκε ο Παπουτσής. Πόσο απόλυτα λυπάμαι. Για κάθε έναν, έναν. Πόσο απέραντη η μοναξιά του καθένα, Ένα. 

Χρήστος Παπουτσής τακτοποιήθηκε, όβερ!... τον λες και Χρηστάρα! Α, ρε μπαγάσα!


Rea Vitali //Protagon

Μοιραστείτε το με τους Φίλους σας...