Η Μετάλλαξη της κοινής λογικής

Αφού το “Success story” κατέρρευσε επικοινωνιακά, ήταν επιτακτική η ανάγκη κατασκευής μιας “κοινής λογικής”, μιας ρητορικής που...

...θα απευθυνόταν στην υποτιθέμενη ανάγκη για το κοινό καλό. Κάτι που θα φάνταζε αναμενόμενα αποδεκτό από την πλειοψηφία. Χαρακτηριστικό πεδίο γι’ αυτό, αποτέλεσαν οι “αναγκαίες μεταρρυθμίσεις” και ο απαραίτητος “εκσυγχρονισμός”.

Η σύνδεση των παραπάνω με το πρόγραμμα λιτότητας και την ταξική επιλογή για ισοπέδωση των μεσαίων και λαϊκών στρωμάτων ήταν ένα ύπουλο τέχνασμα. Σκοπός του η συμμόρφωση των πολλών στις απαιτήσεις της κρίσης. 

Η απόκρυψη των πραγματικών λόγων για την εφαρμογή ακραίων πολιτικών με απάνθρωπο χαρακτήρα. Ακόμα χειρότερα, αυτή η “κοινή λογική” αναζητά συμμάχους από τα λαϊκά στρώματα, προκειμένου να καλλιεργήσει μεταξύ τους μια σχέση εμπιστοσύνης.

Αυτού του είδους η συναίνεση έχει ως ιεραποστόλους και τους “διανοούμενους”, οι οποίοι κινητοποιούνται από τις ελίτ για να κινητοποιούν τις μάζες. Στην αστική δημοκρατία που κουμάντο κάνει η ελεύθερη αγορά, οι ψευδαισθήσεις δεν μπορούν να επιβληθούν βίαια. 

Γι’ αυτό αναλαμβάνουν τα ΜΜΕ, οι παπαγάλοι των free press και διάφοροι άλλοι πρόθυμοι, που στοχεύουν στην μαζική ύπνωση με πιο εκλεπτυσμένο τρόπο. Ή τελοσπάντων με κώδικες και αισθητική που ο ελληναράς αποδέχεται και κατανοεί πιο εύκολα. Καθόλου τυχαία η επιλογή πλευράς από “καλλιτέχνες”.

Ένα καθεστώς σαν το Σαμαρικό, δεν δείχνει αφοσίωση στην Αλήθεια και παρουσιάζεται ως πιο διαλλακτικό στην μη υιοθέτηση της δικής του αλήθειας. Όμως, καθότι ελλοχεύει ο κίνδυνος μια διαφορετική σκέψη ή τρόπος θέασης να μετατραπεί σε πολιτική πράξη, στρέφει όλα του τα όπλα στην εξάλειψη αυτής της απειλής. Ενίοτε κρατάει και κρατούμενους δίχως στοιχεία, όπως τον Σακκά, ποινικοποιώντας την ιδεολογία τους. 

Φυσικά πατάει πάνω σε ορατά προβλήματα όπως το μεταναστευτικό για να ασκήσει λαϊκίστικη και προπαγανδιστική πολιτική, αθωώνοντας τέρατα. Επικαλείται παθογένειες όπως η δυσλειτουργία του δημοσίου, όχι για να τις βελτιώσει, αλλά για να δώσει την ευκαιρία σε αλλόφρονες με σύνδρομο Ναπολέοντα να το παίξουν υπουργοί.

Καθώς ο δημόσιος διάλογος είναι αδύνατον να σταματήσει με τα ΜΑΤ, το καθεστώς φροντίζει να θέτει εκείνο τα θέματα προς συζήτηση ώστε να ενισχυθεί ο χαρακτήρας του και να περιχαρακωθούν τα “σημαντικά” εντός προκαθορισμένων ορίων. 

Το σημαντικό είναι για τις ελίτ, να γίνεται διάλογος ΜΟΝΟ αν τηρεί τις προϋποθέσεις που καθορίζουν την συναίνεσή τους. Μάλιστα ενθαρρύνεται αυτού του τύπου ο πλαστός διάλογος, με “ψύχραιμες” και “ορθολογικές” απόψεις, ώστε να διευρυνθεί το δόγμα του καθεστώτος και να πιστέψουν οι μάζες πως από την στιγμή που ο καθένας λέει ότι θέλει επί των θεμάτων αυτών, ότι βρισκόμαστε σε ελεύθερη χώρα.

Και βέβαια, βρίσκουμε και τους “εναλλακτικούς” που συχνάζουν από Γκάζι ως δήθεν προχωρημένες εκδηλώσεις για να ανάψουν ένα ρεσώ εις το όνομα της lifestyle-οποίησης της κατάθλιψης και να βάψουν εθελοντικά τον τοίχο του παραλόγου με τα θολά χρώματα του “είμαστε ευρωπαϊκή χώρα”.

   

κείμενο: strangejournal 

εικόνα: Βαγγέλης Παπαβασιλείου/enet