Ένα ερώτημα που μπορεί να ακούγεται αρχικά προσβλητικό, καθώς η σύγκριση με φυσιογνωμίες σαν αυτή του Ιταλού κωμικού δεν είναι και τόσο κολακευτική, αλλά...
...με μια διαφορετική ανάγνωση, βλέποντας τα ποσοστά του Κινήματος των Πέντε Αστέρων αλλά και την αντοχή του στο δύσκολο πολιτικό σκηνικό της Ιταλίας, ίσως η σύγκριση να είναι και ικανοποιητική...
Εάν για την είσοδο στην πολιτική το βασικό εμπόδιο είναι η αναγνωρισιμότητα, η τηλεόραση, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και η βιομηχανία του θεάματος εξασφαλίζουν κατ' αρχάς ένα σίγουρο εισιτήριο.
Ένας δημοφιλής κωμικός όπως είναι ο Μπ. Γκρίλο επικοινωνεί καθημερινά με εκατομμύρια πολίτες, είναι οικείο πρόσωπο, δεν ενοχλεί ακόμη και με τα χοντροκομμένα αστεία του, αντίθετα μιλά πιο εύκολα στην καρδιά του μέσου πολίτη, εκφράζει πιο εύκολα την οργή του πολίτη, δεν χρειάζεται να απαντήσει με προτάσεις, πίνακες και στατιστικές.
Αρκεί η διακωμώδηση του πολιτικού συστήματος που οδήγησε την Ιταλία στην κρίση, η απογύμνωση των πολιτικών που αδιαφόρησαν για τους πολίτες, αρκεί μια βαριά βρισιά ειπωμένη από την τηλεοπτική συχνότητα που κάθε Ιταλός θα ήθελε να εκστομίσει εναντίον όλου του διεφθαρμένου πολιτικού και επιχειρηματικού κατεστημένου.
Μήπως όμως το Κίνημα των Πέντε Αστέρων (και πιθανόν το Ποτάμι) δεν είναι τίποτα περισσότερο από την έκφραση της βαθιάς αμφισβήτησης και «τιμωρίας» ενός φθαρμένου και διεφθαρμένου πολιτικοοικονομικού συστήματος;
Ο Μπέπε Γκρίλο είναι ένας μοναδικός λαϊκιστής, έξυπνος, με σπιρτόζικο πνεύμα και κοφτερή γλώσσα, που εκμεταλλεύθηκε τη σημαντική δημοφιλία του λόγω της τηλεόρασης και της παρουσίας του στη σόουμπιζ, το τεράστιο κενό στο πολιτικό σύστημα της Ιταλίας, την οργή των πολιτών για να εισβάλει στην πολιτική σκηνή. Να κάνει το «θαύμα» και ύστερα από αρκετά σκαμπανεβάσματα να συνεχίζει τώρα και πάλι εν όψει ευρωεκλογών να είναι το κόμμα του στις δημοσκοπήσεις στην τρίτη θέση.
Σε αντίθεση με πολλούς άλλους τηλεοπτικούς αστέρες, το «σύστημα» στην Ιταλία εξοστράκισε τον Γκρίλο για αρκετά χρόνια από την ιταλική τηλεόραση και όταν του δόθηκε ξανά η ευκαιρία να εμφανισθεί στη RAI το 1993 η εκπομπή του έκανε ρεκόρ τηλεθέασης, με 16 εκατομμύρια τηλεθεατές να στήνονται μπροστά στους δέκτες τους για να ακούσουν την ανατρεπτική κριτική και το θανατηφόρο χιούμορ του Γκρίλο.
Ο Γκρίλο δεν έκρυβε τον λαϊκισμό του. Μπορεί να μην είχε θέσεις και πρόγραμμα με τη συνήθη έννοια του όρου, αλλά τα συνθήματά του για την «εντιμότητα, την άμεση δημοκρατία», οι δηλώσεις του για τους πολιτικούς που πρέπει να είναι «υπηρέτες των πολιτών», να έχουν μικρές θητείες, να μην έχουν σχέση με άλλα συμφέροντα, αρκούσαν για να βρεθούν ευήκοα ώτα στην ιταλική κοινωνία.
Ο ακτιβισμός
Δουλεύοντας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ο Γκρίλο δημιούργησε ένα πραγματικό ρεύμα το οποίο εκφράστηκε στις εκλογές του 2010 με το Κίνημα των Πέντε Αστέρων.Ο Γκρίλο δεν είχε αρκεσθεί μόνο στη σάτιρα και στα επιτυχημένα σόου του. Ο ακτιβισμός, έστω και με τη γνωστή ιταλική ιδιομορφία, είναι μέσα στο πετσί του.
Το 2005, με την οικονομική ενίσχυση όσων ακολουθούσαν το μπλογκ του, ο Γκρίλο έβαλε ολοσέλιδη καταχώριση στη «Ρεπούμπλικα» με την οποία καλούσε τον τότε διοικητή της Τράπεζας Ιταλίας να παραιτηθεί εξαιτίας ενός οικονομικού σκανδάλου που ταλάνιζε τη χώρα. Και το περιοδικό «ΤΙΜΕ» τον επέλεγε μεταξύ των «Ευρωπαίων ηρώων του 2005» για τον αγώνα του εναντίον της διαφθοράς. Επρεπε να περάσουν 8 χρόνια για να έρθει πέρυσι τον Μάρτιο το περιοδικό «Der Spiegel» να τον χαρακτηρίσει «τον πιο επικίνδυνο άνδρα της Ευρώπης».
Το μπλογκ του περιλαμβάνει ειδικό τμήμα που προβάλλει τον κατάλογο των Ιταλών βουλευτών που έχουν καταδικαστικές αποφάσεις εις βάρος τους αλλά παραμένουν στο κοινοβούλιο, ενώ έχει περάσει στην ιστορία η εκκεντρική πρωτοβουλία του να οργανώσει στις 8 Σεπτεμβρίου 2007 τη «V-Day» (όπου το V αντιστοιχεί στη γνωστή ιταλική βρισιά «vaff...»), κατά τη διάρκεια της οποίας παρουσίασε τον κατάλογο με ονόματα πολιτικών που κατηγορούνται για διαφθορά. Δύο εκατομμύρια Ιταλοί συμμετείχαν στην καμπάνια αυτή του Μπ. Γκρίλο, θέτοντας έτσι τη βάση για τη δημιουργία του κόμματος τρία χρόνια αργότερα.
Η ρητορική του εναντίον της Ευρώπης και η πρότασή του για δημοψήφισμα και έξοδο από το ευρώ μπορεί να βρίσκουν κοινό στα στρώματα της ιταλικής κοινωνίας που υφίστανται τις σκληρές συνέπειες της κρίσης, αλλά προκάλεσαν τριγμούς στην ιταλική οικονομία και ανατριχίλα στις αγορές.
Έχοντας εξασφαλίσει το 25,5% των ψήφων στις περσινές εκλογές, όλοι πίστευαν ότι αποτελούσε μία από τις γνωστές εκκεντρικότητες του ιταλικού εκλογικού σώματος, δικαιολογημένη, κρίνοντας από επιλογές όπως εκείνη του Μπερλουσκόνι.
Όμως, παρά την κάμψη του Κινήματος των Πέντε Αστέρων στις τοπικές εκλογές και την εσωκομματική κρίση με την απομάκρυνση πέντε βουλευτών που δεν δέχθηκαν να επιστραφεί ο μισθός τους όπως απαίτησε ο Γκρίλο, οι δημοσκοπήσεις εν όψει ευρωεκλογών φέρνουν και πάλι το κόμμα στην τρίτη θέση με ποσοστό 22,7%, μια ανάσα πίσω από το κόμμα του Μπερλουσκόνι που συγκεντρώνει 23,2%.
Ο Μπέπε Γκρίλο επιμένει στη θεωρία του για την ισοπέδωση των ιδεολογιών. Από τη μια πλευρά είναι η «κάστα» στην οποία, όπως λέει, στεγάζεται το πολιτικό, οικονομικό και μιντιακό κατεστημένο χωρίς κανέναν διαχωρισμό Δεξιάς και Αριστεράς. Και απέναντι βρίσκεται ο «λαός», τον οποίο εκπροσωπεί, όπως εξηγεί ο ίδιος, το Κίνημα των Πέντε Αστέρων?
Ο Γκρίλο πάντως δεν χάνει ευκαιρία για έναν επιθετικό ακτιβισμό. Την περασμένη έβδομα καταδικάστηκε σε φυλάκιση τεσσάρων μηνών για την εισβολή επικεφαλής διαδηλωτών σε κτίριο γραφείων για να διαμαρτυρηθεί για την κατασκευή νέας υπερταχείας σιδηροδρομικής γραμμής μεταξύ Ιταλίας και Γαλλίας.
ΚΡΑΣ ΤΕΣΤ
Οι ομοιότητες και οι διαφορές των δύο Νοτίων της Ευρώπης
Ο Σταύρος Θεοδωράκης έχει κοινά με τον Μπ. Γκρίλο. Προέρχεται κι αυτός από μια μακρά πορεία στην τηλεόραση και με εξίσου επιτυχή διαχείριση του protagon.gr. Ο κ. Θεοδωράκης δεν ήταν κωμικός, έκανε έρευνα σε θέματα κοινωνικά, εστιασμένα κυρίως στο περιθώριο και σε ομάδες που είναι κοινωνικά αποκλεισμένες. Εδινε δείγμα γραφής με τη δουλειά του. Οπως ο Γκρίλο, εισέρχεται κι αυτός ορμητικά στην πολιτική. Το κενό στην ελληνική πολιτική σκηνή δεν είναι πολύ διαφορετικό από εκείνο που βρήκε ο Γκρίλο το 2010.
Και οι δύο απευθύνονται σε κοινωνίες που είναι κουρασμένες και εξοργισμένες με τις πολιτικές ηγεσίες. Ομως ο κ. Θεοδωράκης μπορεί να συνομιλεί με την Κούνεβα, να περνάει το κατώφλι των φυλακών για να συναντήσει φυλακισμένους εφήβους, να προβάλλει τις δυο αδελφές που συμφιλιώθηκαν με την ομοφυλοφιλία τους, να συμπαραστέκεται στη Νιγηριανή που εκμεταλλεύονται τα κυκλώματα της Ομόνοιας, να σηκώνει τείχος προστασίας στους παράνομους μετανάστες, αλλά δεν έχει σχέση με τον ακτιβισμό του Γκρίλο. Προς το παρόν δεν έχει δείξει ότι υποκύπτει και στον λαϊκισμό.
Οι διαπιστώσεις για πράγματα που πρέπει να αλλάξουν στην Ελλάδα δεν έχουν σχέση με το κήρυγμα και την καμπάνια του Γκρίλο εναντίον του ευρώ. Εξάλλου ο ίδιος ήταν (είναι) δημοσιογράφος, έστω και ολίγον εστιάτορας. Δεν ήταν σόουμαν ούτε περφόρμερ. Μένει να αποδειχθεί ότι μπορεί να είναι τόσο δημοφιλής όσο και ο Γκρίλο.
ΝΙΚΟΣ ΜΕΛΕΤΗΣ
Digital images processing by takis Vorini-2014
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου