Η ψυχανάλυση παρακίνησε το κοινό, να δούμε τι θα ψαρέψει ο Ράμφος από το ασυνείδητο του Θεοδωράκη, λίμνη είναι το ασυνείδητο, θάλασσα βαθιά που κρύβει τέρατα και θησαυρούς. Του Σταύρου το ασυνείδητο είναι ποτάμι, έχει και καβούρια.
Ψυχανάλυση πήγαν να δουν οι 1.500 και ψυχανάλυση δεν είδαν. Είδαν τον Ράμφο να περπατάει πάνω - κάτω επί δυόμιση ώρες φλυαρώντας και τον Θεοδωράκη να του κάνει ερωτήσεις με τον σεβασμό που αρμόζει στον φιλόσοφο που πάντρεψε τη νεοορθοδοξία με τον νεοφιλελευθερισμό. Περπάταγε επί σκηνής ο Ράμφος, περπάταγε στο βάθος της αιθούσης και ο Γρηγόρης Ψαριανός, λες και υπήρχε ένα αόρατο πνευματικό νήμα που συνέδεε τους δύο άντρες. «Γιατί πηγαίνεις πέρα - δώθε, Γρηγόρη», ρώτησαν τον Ψαριανό οι παριστάμενοι. «Κάνω γυμναστική, έχω χάσει ήδη δώδεκα κιλά» απάντησε ο Γρηγόρης. Καλό είναι αυτό. Καλό και για 'κείνον, καλό και για μας, που έχουμε δώδεκα κιλά λιγότερο Ψαριανό.
Ευτυχώς που δεν τον ψυχανάλυσε ο Ράμφος τον Θεοδωράκη, γιατί θα είχαμε δράματα. Μπορεί να του έλεγε, ας πούμε, ο Στέλιος του Σταύρου ότι το σακίδιο είναι το υποκατάστατο της μήτρας που δεν έχει, γι' αυτό το κουβαλάει εμμονικά, ως διαρκή υπενθύμιση της τραγικής έλλειψης. Και γιατί το έχει στην πλάτη το σακίδιο ο Σταύρος; Διότι αν το είχε μπροστά, δεν θα ήταν μήτρα, θα ήταν μάρσιπος και θα έπρεπε να πηδάει πέρα - δώθε.
Ήταν τρομακτικός ο Ράμφος, βάδιζε δυόμιση ώρες πάνω στη σκηνή και ξεστόμισε ιερεμιάδες. Προφητείες, δηλαδή, σαν εκείνες του Ιερεμία, που προέβλεπε ότι το αίμα θα πνίξει τις πόλεις των απίστων και οι ακρίδες θα μας φάνε τα σπλάχνα α λα κρεμ. «Δεν μπορούμε πια να διαχωρίσουμε τι είναι καλό και τι κακό, τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνουμε. Ζούμε σε μια κοινωνία που μαραίνεται διαρκώς, γιατί δεν έχει τρόπο να ποτιστεί στις ρίζες της.
Οι δεσμοί αίματος, τα σόγια, από τα οποία περνάει κάθε εκλογική επιτυχία, οδηγούν το μερικό να κυριαρχεί του κοινού συμφέροντος. Ζούμε σε ένα τοξικό νέφος σε ένα πνιγηρό παρόν" ανέκραξε ο Στέλιος Ράμφος, ο σύγχρονος προφήτης των δεινών. Είπε κι άλλα ο Ράμφος, είπε ότι «η παλιά Ελλάδα θριαμβεύει, γιατί ο τόπος της παλιάς Ελλάδας είναι το καφενείο», ότι «η ελληνική γλώσσα πεθαίνει», προφανώς επειδή δεν μιλάμε όλοι σαν τον Ράμφο, με τη γλώσσα βουτηγμένη στη μαυρίλα των μοναστηριών και του ένδοξου βυζαντινισμού.
Και τι πρέπει να κάνουμε, κύριε Στέλιο, για να γλιτώσουμε από τα δεινά; Μήπως να ψηφίσουμε το Ποτάμι; Νομίζω ότι οι ακρίδες είναι προτιμότερες.
επεξεργασμένη εικόνα: takis Vorini
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου