Καιρό είχε να δημιουργηθεί θέμα στην ελληνική μουσική με αφορμή κάποιο τραγούδι. Την αφορμή ακουσίως την έδωσε ο Νίκος Πορτοκάλογλου με το νέο του τραγούδι με τίτλο «Θα περάσει κι αυτό». Είναι μνημονιακό ή μη; Εχει δικαίωμα ένας δημιουργός να έχει πολιτική θέση και αν ναι ποια πρέπει να είναι αυτή; Να κοιτάει δεξιά, να κοιτάει αριστερά ή ευθεία στο κέντρο; ...
Ο σάλος που ξέσπασε στα social media έχει να κάνει όχι για την ποιότητα της μουσικής ή των στίχων αλλά πόσο κοντά ή μακριά είναι σε όσα περνάει η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Ισως να έπαιξε ρόλο και το κείμενο που συνοδεύει το κομμάτι:
«Αφιερωμένο από καρδιάς σε όλους μας με την ευχή να θυμόμαστε πιο συχνά ότι και "εμείς" και οι "άλλοι" είμαστε όλοι ταξιδιώτες στο ίδιο καράβι...
Καλό καλοκαίρι.
Ν. Π.
«Νίκος Πορτοκάλογλου
«Θα περάσει κι αυτό»
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Νίκος Πορτοκάλογλου σχολιάζει με ένα τραγούδι την επικαιρότητα. Το είχε κάνει ολοκληρωμένα στο «Τα καράβια μου καίω» και το «Υπάρχει λόγος σοβαρός», ενώ σε πολλά άλλα τραγούδια του υπάρχουν νύξεις και σχόλια. Το «Θα περάσει κι αυτό» είναι ένα τέτοιο τραγούδι, μια πολαρόιντ της στιγμής που φωτογραφίζει την επικαιρότητα, μέσα από την ματιά του δημιουργού του. Κι ενώ δεν χαρίζεται στον ρεαλισμό, αποφεύγει την εύκολη πολιτικολογία και τον πεσιμισμό και όπως σε κάθε τραγούδι του Πορτοκάλογλου, στο βάθος του τούνελ υπάρχει ένα φως, που είναι και ο προορισμός.
Είναι ένα τραγούδι που δημιουργήθηκε παρορμητικά, σε μια εμπύρετη δημιουργική διαδικασία που δεν του επιτρέπει να περιμένει να ειπωθεί αργότερα αλλά ΤΩΡΑ. Αυτή τη στιγμή, την ιστορική στιγμή των αποφάσεων, των διλημμάτων, των αδιεξόδων και της αυτοκριτικής. Θα μπορούσε να είναι ένα άρθρο σε μια εφημερίδα ή ένα blog, ένα σύνολο από tweets, μια εξομολόγηση σε ένα φίλο. Έγινε τραγούδι και είναι ό,τι πιο επίκαιρο αλλά και διαχρονικό μπορεί να συνοδεύσει την ελληνική πραγματικότητα του 2015».
Είναι ένα τραγούδι που δημιουργήθηκε παρορμητικά, σε μια εμπύρετη δημιουργική διαδικασία που δεν του επιτρέπει να περιμένει να ειπωθεί αργότερα αλλά ΤΩΡΑ. Αυτή τη στιγμή, την ιστορική στιγμή των αποφάσεων, των διλημμάτων, των αδιεξόδων και της αυτοκριτικής. Θα μπορούσε να είναι ένα άρθρο σε μια εφημερίδα ή ένα blog, ένα σύνολο από tweets, μια εξομολόγηση σε ένα φίλο. Έγινε τραγούδι και είναι ό,τι πιο επίκαιρο αλλά και διαχρονικό μπορεί να συνοδεύσει την ελληνική πραγματικότητα του 2015».
Κατά μία έννοια οι στίχοι του τραγουδιού μπορεί να μην δικαιολογούν την παραπάνω θέση του δημιουργού, αλλά και έτσι να είναι που είναι το κακό. Δικαίωμα του καθενός είναι να καταθέτει τις απόψεις του μέσα από το προσωπικό του πρίσμα ακόμη και αν αυτές δεν μας αρέσουν.
Θεωρώ ότι ο Νίκος Πορτοκάλογλου έγραψε αυτό που πίστευε. Καλό ή κακό θα το κρίνει η ιστορία. Από την άλλη, όλη αυτή η βαβούρα στα social media είναι έρποντας φασισμός. Δεν τολμάει κάποιος επώνυμος πολίτης να δημοσιοποιήσει θέση, άποψη, γνώμη ή έργο και αμέσως κάποιοι με έναν έκδηλο ... ξερολισμό του την πέφτουν. Φασισμός είναι παράλληλα να υπάρξει και έλεγχος.
Ως του τούτου ψυχραιμία και ας αφήσουμε τον κάθε δημιουργό να κάνει αυτό που θεωρεί σωστό και το κοινό και ο χρόνος θα κρίνουν πόσο θα αντέξει το έργο του. Εν προκειμένω αντέχει.
- Δεν κοιμάμαι πια τις νύχτες κι ανεβάζω πυρετό δηλητήριο στο αίμα τρικυμία στο μυαλό
- Κάποιος θέλει να με σώσει μ' ένα φάρμακο φριχτό ίσως και να με σκοτώσει αν τολμήσω ν' αρνηθώ
- Θα περάσει κι αυτό θα περάσει η ζωή θα περάσεις κι εσύ θα περάσω κι εγώ
- Θέλω να στο τραγουδήσω θέλω να το μοιραστώ το ηφαίστειο να σβήσω που μου καίει το λαιμό
- Διχασμένη μου πατρίδα διχασμένη μου καρδιά μεσ' τα ερείπια σε είδα να μετράμε τη ζημιά
- Θα περάσει κι αυτό θα περάσει η ζωή θα περάσεις κι εσύ θα περάσω κι εγώ
- Πέφτει γύρω μου σκοτάδι ή εγώ είμαι τυφλός κι όποιος βγαίνει απ' το κοπάδι εφιάλτης και εχθρός
- Είναι η πόλη μου καμένη ειν' η χώρα μου μισή νικητές και νικημένοι όλοι χάσαμε μαζί
- Θα περάσει κι αυτό θα περάσει η ζωή θα περάσεις κι εσύ θα περάσω κι εγώ
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου