Ας υποθέσουμε ότι η φράου Μέρκελ, η Γερμανίδα καγκελάριος που έχει καθορίσει και συνεχίζει να καθορίζει την πολιτική της Ευρώπης, έχει στο σπίτι της ένα τραπέζι που τραμπαλίζεται. Για να το διορθώσει, έχει δύο επιλογές: να βάλει κάτω από τα κοντύτερα πόδια μια σφήνα (όπως έκαναν στις ταβέρνες) ή να κόψει τα μακρύτερα πόδια....
Γνωρίζοντας το πάθος της φράου Μέρκελ για το κόψιμο, δεν έχω καμιά αμφιβολία για το ποια λύση θα επιλέξει. Αλλά η επέμβαση του κοψίματος δεν είναι τόσο εύκολη όσο φαντάζει. Με το πρώτο κόψιμο, ας είναι και χειρουργικό, δεν πετυχαίνεις την ισορροπία. Κάτι θα περισσεύει και έτσι θα πρέπει να κόψεις και να ξανακόψεις, πότε από το ένα, πότε από το άλλο πόδι, μέχρι να πετύχεις τη σταθερότητα. Μόνο που έτσι θα βρεθείς με ένα χαμηλότερο τραπέζι απ' όσο πρέπει, το οποίο δεν θα μπορέσεις να χρησιμοποιήσεις.
Κάπως έτσι λειτουργούν οι πολιτικές της λιτότητας. Στο τέλος η οικονομία ισορροπεί, αλλά σε ένα επίπεδο πολύ-πολύ χαμηλότερο από το προηγούμενο, έχοντας καταστρέψει εκατομμύρια θέσεις εργασίας, παραγωγικές δομές και υποδομές και ανθρώπινες ζωές.
Θα μου πείτε το παράδειγμα είναι σκιτζίδικο, ότι λαϊκίζω, ότι τα κομμάτια του ξύλου που κόπηκαν δεν μπορείς να τα ξανακολλήσεις, ενώ η οικονομία θα μπορέσει να αναπτυχθεί. Σωστά, αλλά ένα τραπέζι, όσο και να κοντύνει, πατάει σε συμπαγές πάτωμα, ενώ η οικονομία μιας χώρας δεν έχει σταθερό πάτωμα, στροβιλίζεται σε μια συνεχή θαλασσοταραχή.
Ανταγωνιστές θα καταλάβουν τον χώρο που αφήνουν οι επιχειρήσεις που κλείνουν, εκατομμύρια εργαζόμενοι που θα εξοστρακισθούν από την αγορά εργασίας (ή δεν θα εισέλθουν ποτέ) δεν θα έχουν καμιά ελπίδα να ξαναβρούν δουλειά. Οι μισθοί και τα εισοδήματα θα κινούνται στο επίπεδο της φτώχειας, με αποτέλεσμα το μέσο επίπεδο ζωής να κατρακυλήσει και μαζί με αυτό η ικανότητα ανάπτυξης της οικονομίας, για την οποία η εσωτερική κατανάλωση μετράει τρεις φορές περισσότερο από τις εξαγωγές.
Ναι, ίσως κάποτε πάρουμε την πάνω βόλτα, αλλά αφού πρώτα φτάσουμε στον πάτο του πηγαδιού. Και είναι μάλλον αμφίβολο αν ποτέ καταφέρουμε να φθάσουμε στην (προηγούμενη) κορυφή. "Εντάξει", λέει το φαν κλαμπ αυτής της πολιτικής, "ίσως είναι έτσι, αλλά δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Άσε που δεν την αξίζαμε την κορυφή, ήταν ντοπαρισμένη, έγινε με δανεικά".
Σύμφωνοι, μπορεί να μην το αξίζαμε, όμως θυμάμαι ότι τα μέλη αυτού του φαν κλαμπ ήταν που ζητωκραύγαζαν για την ισχυρή Ελλάδα, τα μέλη αυτού του φαν κλαμπ έγιναν πλούσιοι με τα δανεικά τότε, τα μέλη αυτού του φαν κλαμπ παραμένουν ώς σήμερα πλούσιοι, με τις μπίζνες τους, τις θεσούλες τους στο σπάταλο κράτος, με τις καταθέσεις τους στην Ελβετία, με τις off shore τους, με τις επιχειρήσεις τους που έχουν πάει στο εξωτερικό, με τα λαθρεμπόριά τους.
Α, ναι, και τα βλαστάρια τους είναι τα μόνα σε όλη την ελληνική νεολαία που δεν είναι άνεργα.
επεξεργασμένη εικόνα: takis Vorini /
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου