του Δημήτρη Καμπουράκη
Τι κόμμα κι αυτό... Έχουν καταφέρει μέσα σε τρεις δεκαετίες, όλοι τους ανεξαιρέτως να ΄χουν υποστηρίξει και να έχουν καταδικάσει τουλάχιστον μία αποστασία. Καμιά φορά και δύο έκαστος......
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης μπήκε στη Νέα Δημοκρατία το 1979, κουβαλώντας στην πλάτη του την κατηγορία τού αποστάτη. Ο ίδιος δεν αποδέχτηκε ποτέ τον χαρακτηρισμό, τον υπενθύμιζε όμως συστηματικά ο Ανδρέας Παπανδρέου και οι οπαδοί του ΠΑΣΟΚ τότε. Αν και αποτέλεσμα εκείνης της παλαιάς πράξης του το 1965 ήταν να πέσει η Ένωση Κέντρου και να έρθει η Δεξιά στην εξουσία (και στη συνέχεια η πιο ακραία εξωκοινοβουλευτική της έκφραση, η χούντα), ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης δεν έπαψε ποτέ να χαρακτηρίζεται υπογείως από τους ακραιφνείς Καραμανλικούς του καιρού του ως αποστάτης.
Ίσως γιατί οι χαρακτηρισμοί είναι εύκολοι και εύπεπτοι. Στη συνέχεια βέβαια, πήρε το κόμμα στα χέρια του, το οδήγησε σε νίκη και προσωρινά στο εσωτερικό της ΝΔ ξεχάστηκε η αποστασία. Όλοι ήταν μαζί του.
Ήρθε το 1993, οπότε ένα κομμάτι της καθαρόαιμης Καραμανλικής Δεξιάς υπό τον Αντώνη Σαμαρά, έριξε την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Τότε, οι Μητσοτακικοί κατηγόρησαν τον Σαμαρά για αποστάτη, παίρνοντας την απάντηση εκ' μέρους του ότι “ένας αποστάτης δεν μπορεί να μιλά για αποστασία”. Ήταν η περίοδος που ένα συντρηπτικό κομμάτι της ΝΔ, το οποίο είχε υποστηρίξει τον αποστάτη του 1965, καταδίκαζε τον Σαμαρά και τους περί αυτόν ως αποστάτες.
Άλλαξαν πάλι οι καιροί, πέρασαν οι δεκαετίες, κατάφερε ο Σαμαράς να ξαναχωθεί στο κόμμα και τελικά το άρπαξε μέσα από τα χέρια της Ντόρας το 2009. Έναν χρόνο αργότερα, η Ντόρα έφτιαξε νέο κόμμα και βουλευτές της ΝΔ άρχισαν να φεύγουν προς τις τάξεις τους. Οι Σαμαρικοί τους κατηγόρησαν ευθέως ως αποστάτες. Είναι το έργο που ζούμε σήμερα. Οι υποστηρικτές της αποστασίας του 1993, κατηγορούν ως αποστάτες αυτούς που τότε έπεσαν από τη δική τους αποστασία.
Με δυο λόγια, μέσα σε τριάντα χρόνια, δεν έχει υπάρξει ούτε ένα στέλεχος της ευρύτερης Δεξιάς σ' αυτό τον τόπο, που μία τουλάχιστον περίοδο της ζωής του να μην ήταν είτε αποστάτης, είτε θύμα αποστασίας. Οι περισσότεροι μάλιστα που ανήκουν σε παλιότερες γενιές, έζησαν με πάθος και διαδοχικά και τους δύο ρόλους. Τι φρικτός διχασμός πολιτικής και ιδεολογικής προσωπικότητας...
Νομίζω ότι πριν γίνει η σύγκρουση των προγραμμάτων και των πολιτικών θέσεων των διαφόρων κομμάτων της Δεξιάς, έχουν όλοι τους ένα βασικότερο καθήκον έναντι των εκατομμυρίων απλών και αγνών οπαδών της παράταξης τους που κοντεύουν να τρελαθούν. Ολόκληρο το πολιτικό προσωπικό της ευρύτερης συντηρητικής παράταξης, να περάσει από έναν σοβαρό ψυχαναλυτή.
Να ξαπλώσει στο κρεβάτι του και να διερευνήσει σοβαρά αυτή τη μυστήρια και αντιφατική γονιδιακή του σχέση με την αποστασία. Όλοι τους, ανεξάρτητα με το τι λένε σήμερα και τι έλεγαν χθες, αν δεν λύσουν αυτόν τον γόρδιο ψυχολογικό δεσμό τους, θα κουβαλούν αιωνίως μέσα τους ένα τραύμα που ποτέ δεν θα τους αφήσει ποτέ να συνέλθουν ως άνθρωποι, ως πολιτικές προσωπικότητες και ως πολικοί οργανισμοί.
Τι κόμμα κι αυτό... Έχουν καταφέρει μέσα σε τρεις δεκαετίες, όλοι τους ανεξαιρέτως να ΄χουν υποστηρίξει και να έχουν καταδικάσει τουλάχιστον μία αποστασία. Καμιά φορά και δύο έκαστος......
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης μπήκε στη Νέα Δημοκρατία το 1979, κουβαλώντας στην πλάτη του την κατηγορία τού αποστάτη. Ο ίδιος δεν αποδέχτηκε ποτέ τον χαρακτηρισμό, τον υπενθύμιζε όμως συστηματικά ο Ανδρέας Παπανδρέου και οι οπαδοί του ΠΑΣΟΚ τότε. Αν και αποτέλεσμα εκείνης της παλαιάς πράξης του το 1965 ήταν να πέσει η Ένωση Κέντρου και να έρθει η Δεξιά στην εξουσία (και στη συνέχεια η πιο ακραία εξωκοινοβουλευτική της έκφραση, η χούντα), ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης δεν έπαψε ποτέ να χαρακτηρίζεται υπογείως από τους ακραιφνείς Καραμανλικούς του καιρού του ως αποστάτης.
Ίσως γιατί οι χαρακτηρισμοί είναι εύκολοι και εύπεπτοι. Στη συνέχεια βέβαια, πήρε το κόμμα στα χέρια του, το οδήγησε σε νίκη και προσωρινά στο εσωτερικό της ΝΔ ξεχάστηκε η αποστασία. Όλοι ήταν μαζί του.
Ήρθε το 1993, οπότε ένα κομμάτι της καθαρόαιμης Καραμανλικής Δεξιάς υπό τον Αντώνη Σαμαρά, έριξε την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Τότε, οι Μητσοτακικοί κατηγόρησαν τον Σαμαρά για αποστάτη, παίρνοντας την απάντηση εκ' μέρους του ότι “ένας αποστάτης δεν μπορεί να μιλά για αποστασία”. Ήταν η περίοδος που ένα συντρηπτικό κομμάτι της ΝΔ, το οποίο είχε υποστηρίξει τον αποστάτη του 1965, καταδίκαζε τον Σαμαρά και τους περί αυτόν ως αποστάτες.
Άλλαξαν πάλι οι καιροί, πέρασαν οι δεκαετίες, κατάφερε ο Σαμαράς να ξαναχωθεί στο κόμμα και τελικά το άρπαξε μέσα από τα χέρια της Ντόρας το 2009. Έναν χρόνο αργότερα, η Ντόρα έφτιαξε νέο κόμμα και βουλευτές της ΝΔ άρχισαν να φεύγουν προς τις τάξεις τους. Οι Σαμαρικοί τους κατηγόρησαν ευθέως ως αποστάτες. Είναι το έργο που ζούμε σήμερα. Οι υποστηρικτές της αποστασίας του 1993, κατηγορούν ως αποστάτες αυτούς που τότε έπεσαν από τη δική τους αποστασία.
Με δυο λόγια, μέσα σε τριάντα χρόνια, δεν έχει υπάρξει ούτε ένα στέλεχος της ευρύτερης Δεξιάς σ' αυτό τον τόπο, που μία τουλάχιστον περίοδο της ζωής του να μην ήταν είτε αποστάτης, είτε θύμα αποστασίας. Οι περισσότεροι μάλιστα που ανήκουν σε παλιότερες γενιές, έζησαν με πάθος και διαδοχικά και τους δύο ρόλους. Τι φρικτός διχασμός πολιτικής και ιδεολογικής προσωπικότητας...
Νομίζω ότι πριν γίνει η σύγκρουση των προγραμμάτων και των πολιτικών θέσεων των διαφόρων κομμάτων της Δεξιάς, έχουν όλοι τους ένα βασικότερο καθήκον έναντι των εκατομμυρίων απλών και αγνών οπαδών της παράταξης τους που κοντεύουν να τρελαθούν. Ολόκληρο το πολιτικό προσωπικό της ευρύτερης συντηρητικής παράταξης, να περάσει από έναν σοβαρό ψυχαναλυτή.
Να ξαπλώσει στο κρεβάτι του και να διερευνήσει σοβαρά αυτή τη μυστήρια και αντιφατική γονιδιακή του σχέση με την αποστασία. Όλοι τους, ανεξάρτητα με το τι λένε σήμερα και τι έλεγαν χθες, αν δεν λύσουν αυτόν τον γόρδιο ψυχολογικό δεσμό τους, θα κουβαλούν αιωνίως μέσα τους ένα τραύμα που ποτέ δεν θα τους αφήσει ποτέ να συνέλθουν ως άνθρωποι, ως πολιτικές προσωπικότητες και ως πολικοί οργανισμοί.
Νομίζετε ότι κάνω πλάκα, ε; Λάθος.
protagon
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου