Σκάι - Εurobank: Κοινωνική αλληλεγγύη ή διαφήμιση με… ξένα κόλλυβα;
Οπωσδήποτε μια δράση αλληλεγγύης δεν μπορεί παρά να είναι ευπρόσδεκτη εφόσον βοηθάει συμπολίτες μας που το έχουν ανάγκη, ακόμα κι αν οι φορείς της δράσης αυτής είναι από εκείνους που υποστηρίζουν τα μέτρα που ακριβώς ευθύνονται για την οικονομική τους ένδεια.
Έτσι και ο Σκάι σε συνεργασία με την Εurobank, συγκεντρώνει σχολικά είδη που θα δοθούν σε ενώσεις πολυτέκνων που με τη σειρά τους θα τα προσφέρουν σε οικογένειες που τα έχουν ανάγκη. Είναι όμως οι προθέσεις αγνές; Μια δράση γεμάτη περιορισμούς.
Λένε: «για παιδιά άπορων πολύτεκνων οικογενειών της Αττικής». Γιατί μόνο της Αττικής; Δεν θα μπορούσε η δράση να είναι πανελλαδική; «Όχι» θα απαντήσουν, γιατί ο Σκάι δεν έχει αυτή την δυνατότητα. Την έχει όμως η Εurobank. Έχει υποκαταστήματα σε όλη τη Ελλάδα.
Τι είδους σύμπραξη είναι αυτή αν η τράπεζα δεν μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο (που προφανώς θα της κοστίσει); Δεύτερος περιορισμός: Πολύτεκνοι. Γιατί άραγε μόνο αυτοί; Υποφέρουν λιγότερο από ελλείψεις τα παιδιά μη πολύτεκνων οικογενειών;
Τρίτος: Εισόδημα κάτω των 7.000 ευρώ. Δηλαδή οικογένεια -και πολυτέκνων- με 8.000 εισόδημα θεωρείται ευκατάστατη; Δεν διυλίζουμε τον κώνωπα αλλά η αλληλεγγύη δεν μπορεί να υπόκειται σε όρους ή αν υπόκειται τότε δεν είναι αλληλεγγύη.
Είναι κάτι άλλο, είναι τραπεζική πράξη, είναι εμπορική πράξη ή ακόμα και διαφημιστική πράξη. Με μια δράση που κοστίζει ελάχιστα, πολύ λιγότερο από τα έξοδα μιας διαφήμισης και με «ξένα κόλλυβα» - τα σχολικά είδη τα προσφέρουν οι πολίτες- οι φορείς της, κατ' εξοχήν υπερασπιστές της φτωχοποιητικής πολιτικής του Μνημονίου, εξαγνίζονται στον ρόλο του ρακοσυλλέκτη της αγάπης. Τελικά, ο στόχος είναι να ανακουφιστούν οι άποροι ή να… ανακουφιστεί, με μηδενικά έξοδα, η δημόσια εικόνα του Σκάι και της Εurobank;
Σημ.: Ο τίτλος του άρθρου είναι δανεισμένος από τίτλο φιλανθρωπικού σωματείου της δεκαετίας του '60, της εποχής δηλαδή που έχουν βαλθεί να μας γυρίσουν, οικονομικά αλλά και πολιτικά.
Έτσι και ο Σκάι σε συνεργασία με την Εurobank, συγκεντρώνει σχολικά είδη που θα δοθούν σε ενώσεις πολυτέκνων που με τη σειρά τους θα τα προσφέρουν σε οικογένειες που τα έχουν ανάγκη. Είναι όμως οι προθέσεις αγνές; Μια δράση γεμάτη περιορισμούς.
Μέλη του φιλανθρωπικού σωματείου «Οι
ρακοσυλλέκται της αγάπης», στις 24 Ιανουαρίου 1965. (Φωτογραφικό
στιγμιότυπο από βίντεο του Εθνικού Οπτικοακουστικού Αρχείου)
Λένε: «για παιδιά άπορων πολύτεκνων οικογενειών της Αττικής». Γιατί μόνο της Αττικής; Δεν θα μπορούσε η δράση να είναι πανελλαδική; «Όχι» θα απαντήσουν, γιατί ο Σκάι δεν έχει αυτή την δυνατότητα. Την έχει όμως η Εurobank. Έχει υποκαταστήματα σε όλη τη Ελλάδα.
Τι είδους σύμπραξη είναι αυτή αν η τράπεζα δεν μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο (που προφανώς θα της κοστίσει); Δεύτερος περιορισμός: Πολύτεκνοι. Γιατί άραγε μόνο αυτοί; Υποφέρουν λιγότερο από ελλείψεις τα παιδιά μη πολύτεκνων οικογενειών;
Τρίτος: Εισόδημα κάτω των 7.000 ευρώ. Δηλαδή οικογένεια -και πολυτέκνων- με 8.000 εισόδημα θεωρείται ευκατάστατη; Δεν διυλίζουμε τον κώνωπα αλλά η αλληλεγγύη δεν μπορεί να υπόκειται σε όρους ή αν υπόκειται τότε δεν είναι αλληλεγγύη.
Είναι κάτι άλλο, είναι τραπεζική πράξη, είναι εμπορική πράξη ή ακόμα και διαφημιστική πράξη. Με μια δράση που κοστίζει ελάχιστα, πολύ λιγότερο από τα έξοδα μιας διαφήμισης και με «ξένα κόλλυβα» - τα σχολικά είδη τα προσφέρουν οι πολίτες- οι φορείς της, κατ' εξοχήν υπερασπιστές της φτωχοποιητικής πολιτικής του Μνημονίου, εξαγνίζονται στον ρόλο του ρακοσυλλέκτη της αγάπης. Τελικά, ο στόχος είναι να ανακουφιστούν οι άποροι ή να… ανακουφιστεί, με μηδενικά έξοδα, η δημόσια εικόνα του Σκάι και της Εurobank;
Σημ.: Ο τίτλος του άρθρου είναι δανεισμένος από τίτλο φιλανθρωπικού σωματείου της δεκαετίας του '60, της εποχής δηλαδή που έχουν βαλθεί να μας γυρίσουν, οικονομικά αλλά και πολιτικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου