Πόση αγωνία..

Θα ήθελα ως άνεργος τα δύο τελευταία χρόνια να υποβάλω μια θερμή παράκληση σε όλους τους βολεμένους που μιλούν για τα δημόσια πράγματα....

Αν έχετε στοιχειωδώς συνειδητοποιήσει τι έχει συμβεί σ’ αυτόν τον τόπο, αν νιώθετε ίχνος ευθύνης και ευαισθησίας απέναντι σε όλον αυτό τον κόσμο που πάσχει, πάψτε να μιλάτε γι’ αυτό το πρωτογενές πλεόνασμα, σχετικά με το πόσο είναι, πού θα κάτσει τελικά και σε ποιους «τυχερούς» θα διανεμηθεί, όλο ή εν μέρει.

Σας παρακαλώ δείξτε λίγη περίσκεψη και αυτοσυγκράτηση και περιμένετε να δείτε αν τελικά υπάρχει, πόσο τελικά είναι και ποιος θα είναι ο προορισμός του, ανεξάρτητα από τις φαντασιώσεις και τις υποσχέσεις του κάθε πολιτικού.  Λίγο υπομονή ποτέ δεν έβλαψε κανέναν.

Καλώ επίσης όλους εκείνους που σπεύδουν να πανηγυρίσουν για το πλεόνασμα πριν της ώρας του, επειδή εκείνοι ξέρουν πόσο είναι και σε ποιες τσέπες θα πάει, να μας πουν και σ’ εμάς που δεν ξέρουμε πόσες χαμένες θέσεις εργασίας κόστισε η δημιουργία του, πόσες επιχειρήσεις που έκλεισαν ενώ θα μπορούσαν να έχουν σωθεί, πόσες ζωές στα νοσοκομεία, πόση ταλαιπωρία στο ΙΚΑ και στα κέντρα υγείας, πόσο έλλειμμα στην παιδεία, πόσο πόνο και πόση θλίψη στις συνοικίες των πόλεων, πόση αγωνία.

Α, επί τη ευκαιρία, δεν φτιάχνετε κι εσείς καμιά ΜΚΟ μήπως απορροφήσετε το ποσοστό του πρωτογενούς πλεονάσματος που αναλογεί στη λαμογιά και στην αναλγησία;

Πέτρος Κ.

ΑΠΟ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΝΟΣ ΑΝΕΡΓΟΥ