του Takis Vorini
1981: Πέρασαν χρόνια .... τριάντα δύο ολόκληρα χρόνια από τότε που ανέτειλε ο ελπιδοφόρος ήλιος του ΠΑΣΟΚ. «Καλημέρα ήλιε καλημέρα» φώναζε ο λαός και κατέβαινε στις πλατείες....
Ο κόσμος έλεγαν «ξόρκισε την Δεξιά» , ξόρκιζε την καταραμένη συνήθεια να βγαίνει πάντα το ίδιο και το ίδιο κόμμα κάθε φορά. Μπούχτισε και άλλαξε βρε αδελφέ....
Ακόμα και τα άμοιρα τα αρνιά στο χωριό μου τα έβαψαν πράσινα και ο εξάδελφος της μητέρας μου θυμάμαι έραψε και πράσινο κουστούμι.
Η γιαγιά Γιωργίτσα - δεξιά μέχρι αίματος -του Παπακωνσταντίνου - έλεγε:
«Λύσσαξαν οι Πασοκτζήδες και ο Μήτσος με το πράσινο κουστούμι σαν μαρούλι στο καφάσι καμαρώνει» και εμείς οι νεότεροι βάζαμε τα γέλια με τα χωρατά της.
Τριάντα δύο χρόνια..!!
Το νέο κόμμα όφειλε την επιτυχία του γιατί είχε γερή καρέκλα.
Και η καρέκλα δεν ήταν άδεια. Επάνω της καθόταν ένας ηγέτης.
Το τότε ΠΑΣΟΚ είχε πρόσωπο στην κοινωνία μέσω του ηγέτη του...του Ανδρέα Παπανδρέου.
Ακόμα και οι πιο σκληροπυρηνικοί δεξιοί το παραδέχονταν.
Δεν χώραγε αυτό αμφισβήτηση.... το παραδέχονταν και η γιαγιά μου.
«Έχει τσαγανό ο δόκτωρ Ζιβάγκο» μου έλεγε, θα πάει μπροστά.
2011 σήμερα: Τριάντα δύο χρόνια πέρασαν..
Ο «δόκτωρ Ζιβάγκο» δεν υπάρχει πια αλλά ούτε και η γιαγιά μου..καλύτερα όμως.
Αν ζούσε σήμερα θα πέθαινε σίγουρα από μελαγχολία με αυτά που θα βίωνε και όχι από γήρας όπως έφυγε.
Ο δε θείος Μήτσος ο Πασοκτζής με το πράσινο μαρουλί κουστούμι αν ζούσε και αυτός από τα πολλά νεύρα όταν θα του έκοβαν την σύνταξη θα το πάταγε θα το έσκιζε και μπορεί να πήγαινε στα Μάταλα να αναβιώσει τον χιπισμό.... ίσως..!!
Σήμερα:Μελαγχολία.
Ο υιός Παπανδρέου ο γόνος του γονιού ρίχνει το κόμμα του πράσινου ήλιου σε πραγματικό κώμα και ρημάζει την Ελλάδα και το λαό της.
«Μακάριοι οι εν Κυρίω αποθανόντες»... λέει ο πατέρας μου.
Σήμερα: Η καρέκλα του ηγέτη είναι άδεια γιατί δεν υπάρχει ηγέτης.
Οι ψηφοφόροι του κόμματος του πάλαι ποτέ ελπιδοφόρου τα έχουν χαμένα και οδεύουν στο άγνωστο σαν «πρόβατα επί σφαγή.»
Τα όνειρα και οι υποσχέσεις κατέρρευσαν σαν χάρτινος πύργος και οι ιδεολογίες παραμερίστηκαν.
Τα παιδιά μας έχασαν το χαμόγελό τους και τριγυρίζουν στις καφετέριες άνεργα και άπραγα με ένα μεγάλο ερωτηματικό ζωγραφισμένο στο πρόσωπο τους.
«Πουθενά δρόμος να διαβούν σοκάκι να περάσουν.»
Σήμερα:
Ο γιος του θείου Μήτσου -εξαδέλφου της μητρός μου- αφού μάζεψε τα πτυχία και τα μεταπτυχιακά του αποκτήματα πολυετών και επίπονων σπουδών, παίρνει τη βαλίτσα του και φεύγει μετανάστης στην Γερμανία «για να βιδώνει κάτι βίδες δεξιά» λέει η μητέρα του.
Τι παθαίνει μια χώρα όταν δεν έχει ηγέτη που αγαπά τον τόπο και η καρέκλα του είναι άδεια...!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου